guzel bir hayatim var :)
Ne kadar adaletsiz değil mi?
Her gün seni düşünürken, senin beni düşünmeyişin. Ne kadar adaletsiz değil mi? Senin başkalarıyla mutlu olduğunda benim de senin yerine sevinip, kendim için üzülmem. Ne kadar adaletsiz değil mi? Seni sen yokken sevişim. Öyle veya böyle seni hatırlayıp kalktığım her sabah ve her kalbimin attığı gün seni bekliyorum, bekleyeceğim.
Benden özür dileyeceksin.
Yaptıkların için,
Yapmak icin söz verip yapmadıkların için.
Umut verip yarı yolda bıraktığın için.
Rüyalarıma girdiğin için.
Kendini bu kadar sevdirdiğin için.
Gün geçtikçe unutuyorum, alışıyorum. Ama alışmak unutmak istemiyorum. Kalbim unutma diyor. Beynim zarar veriyor unut diyor. Kalbimin sesini mi dinlesem beynimin mi ?emin değilim ama unutmazsam çok şey kaybederim. Unutursam , unuttuğumun
Acısına katlanamam..
Senin beni sevmeyişin gibi sevdim ben seni. Tüm yüreğimle, tüm bedenimle. Ama senin beni sevmeyişin bitirdi bizi. Bazen sıkı sıkı gözlerine bakarak kalbin beni hiç sevmedi demek isterdim. Ama şunu unutmanı istemem benim sol yanım senindi kabul etseydin.
E:Kuyuda hapsolmuş birine göre fazla sessiz, ve herkese kızgındın.
A:Kimse senin konuşmana rağmen seni duymayıp, suçladılar.
Ama herkes duymak istediğini duyarken bu çok saçma bir yargılamaydı.
-Aslında sessizlik erdemdir. Ama ben konuşmamazlık yapmıyordum ki konuştuğum halde duyulmuyordum. Ağızımla konuşmak bir yana dursun, gözlerim alarma girmişti. Kimse fark etmiyor ya da anlamak istediklerini anlıyolardı. Madem anlamayacaklardı o zaman neden yargılardılar...
Susar,susar ve susar..
-konuş, konuşmak insanı rahatlatır derler
...
- konuşmak mı rahatlatır? Ben yaşadığım her şeyi konuştuğumda yaşadım. Sen bunun beni rahatlatacağını mı söylüyorsun? Ben konuştuğum gün öldüm. Ölen insan konuşur mu? Söyle, söylesene. Söyleyemezsin. Çünkü bilmiyorsun, yaşamadın..
Hayat şartlarının bizi birbirimizden ayırdığı yerdeyiz. Bir söz vardırya hani: "ne kadar iyiysen o kadar iyi biter hikayen." Bu doğru değil ben iyi olsamda, sen iyi olsanda bu hikaye mutlu değil, tutsak bitti.
Herşey o kadar güzeldi ki sanki bir rüya. Gerçek olmayacak kadar masumdu. Ama zaten gerçekte değildi. Hissetmiştim aslında. Çünkü bana mutluluğu zindan eden bir hayat sundun. Çok mutluydum sanki bana rüyaları yaşatıyormuş gibiydin. İlk defa hayatım, rüyalarımdan daha güzeldi. Gerçekte uyumayı çok sevip, asla uyanmayan ben, günde 2-3 saat uyuyordum. Seninle vakit geçirmek bana mutluluk veriyordu. Hatta sabahları kalktığımda kendimi sorguluyordum gerçek mi bu diye. O sabah ta yine mutlu uyanıp kendimi sorguladığım sonra mutlu olduğumu anlayıp güne devam ettiğim bir gündü. Ta ki 2 saat sonra herşeyin bir yalandan ibaret olduğunu öğrendiğimdeki içimdeki boşluk hissinden sonra. Meğer ben birlikte olduğumuz zamanlarda seni hayatımın merkezine almışım. Gün geçtikçe hissizleşiyor, beni başkasını unutmak için kullandığını öğreniyordum. Bir sabah herşeyi unutmuşcasına mutlu kalkmıştım. Daha doğrusu kendimi gerçekten mutlu olduğuma inandırmaya çalışıyordum. O gün yanıma gelip gözlerimin içine bakarak "noldu güzelim anlat bana" dedin . Eğer bu söylediğin cümleyi 1 hafta önce söyleseydin kabus gördüm derdim. Ama şuan kabusum sensin. Utanmadan gözlerimin içine bakıp, afilli kelimeler söylediğinde ben seni affetmiş olmuyordum. Bana mutluluğu zindan ettiğin bugünlerim hergün gittikçe kötüleşiyor hatta bu kabusa daha fazla dayanamayıp kendimi bu duruma alıştırmaya çalışıyordum. Nedense kötü şeyler daha hızlı unutuluyor. Ama ben seni unutmak istemiyordum. Hatta sana nefretimle beraber hâlâ aşk duygularımı da besliyordum. Ama sanırım unutuyordum, kendimi güçlü kılmaya ihtiyacım vardı. Ve bunu da seni unutmaya çalışarak denedim. Eski günlerimizi özlüyordum. Seni unutmak benim için azabtan başka birşey değildi. Nefes alamıyordum. Sanki göğüs kafesim kalbimi sıkıştırıyordu. Ben sen yokken senin yalnızlığına sarılarak, yeniden doğan küçük bir Anka kuşu..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!