Duvarlar Şiiri - Yasin Alper

Düşlerin orta yerinde, yalnızlığın verdiği soğuk çıplaklıkta duvarların gürültüsünü dinliyorum.
Duvarlar... Bazen gölgelerim, bazen hayallerimi oynattığım beyaz perdem, bazense sırlarımı anlattığım
sırdaşım.
Duvarlar... Saatimin sesi, geçmeyen gecelerim, güzelliğini saklayan ay..
Ve duvarlar... Bazen sıcak bir el, üşüyen ellerimi ısıtan.
Gölgeme baktım korkarak biraz, neyden korktuğumu bilmeden.
Gölgemi tanımak istercesine aç aç bakmaktı içimden gelen, ellerimle dokunmak ona, ellerimle tanımak istedim.
Titriyordu, ellerim titriyordu; korktuğum neydi hala bilmiyordum; dokunmadım, geri çekildim.
Beyaz perdemden hayal sinemamın karşısına geçtim; bembeyaz, suskunluğa benziyordu, art niyetsiz, kararlı,
iyimser suskunluğa..
Renkler söz alıyordu; kırmızılar, yeşiller, sarılar..
Gri, hepsinden kararsız ama bi o kadar fevri, herkese homurdanıyordu.
Mavi, köşesinde hüzne dalmıştı; üşüyordu, kollarıyla sardığı gövdesi sarsılarak titriyordu, gözleri donuktu,
sabitti; konuşmak, diğer her şeyi susturup onunla bağıra bağıra susmak. Öyle de yaptım; yanına oturdum,
avazım çıkana kadar sustum.
Sade, bi’anlık hayalimle kaldım, yeterliydi, ya da ben öyle sandım..
Hayat kazanır bazen her şey; yalnızlığın gölgesi korkutur hayat bulurken..
Duvarlar, yalnızlık gibi dilsiz gözükür, hiç ummadığın anda sözlerini işitirsin. Duvarların bağırmaları
kelimelere dökülürken, yalnızlığın gölgesi gibi korkutur. Tüylerin diken diken olur, o zaman tekrar gelir aklına
her şey hayat kazanır bazen, korkun bile...
Ay’ı, geceyi aydınlatan kutsalı bilir misin? O’nu kendime saklayacağım, evet böyle geçti içimden, bencilce, ‘bi
ben dinleyeceğim dedim’ onu... Sonra bir şey oldu, gökyüzü isyan etti! Yine aklıma düştü...
Durdum düşündüm, düşündüm, düşündüm... Uykum da kaçtı şimdi, tadım gibi, tüm düşüncelerim gibi. Sırtımı
duvarın sıcaklığına dayadım, yüzümü boşluğa gömdüm, sustum. Karanlık mı beni, ben mi karanlığı kucakladım
bilemedim.