Duvardaki Tablo Şiiri - Kasım Kobakçı

Sevinci ve acıyı uzatmamalı,
İnsicamında kalmalı,
Tesellileri harcamamalı.

Kutsal anne ve uzak çocukluk,
Yetimhane duvarında,
Duygular anlamsız,
Gecelerin gezgini.

Denizler karanlık,
Küllenen sigaralar,
Unutulmak üzere olan şeyler,
Tökezliyor ruhta,
Bağlantısız düşüncelerle.

Anlamak yeterli değil,
Güçsüz olmalı,
Ağırlığına dayanılmaz,
Sürüklüyor geceyi gündüze,
Ruhtan ayrılıyor beden.

Çeyrek cemre yanlış,
Öldürür tomurcukları,
Müjdeler geciken baharı,
Hazırlıksız yakalanır tomurcuklar,
Son dirilişine bitmemiş kışın.

Bal kadar tatlı ve şifalıdır kehribar,
Polen kadar hoş kokulu,
Rengi güneş kadar parlak,
Sabır taşıdır kehribar,
Sabır kadar güzel.

Ağlamalı mı, gülmeli mi şimdi?
Önce cevabı, sonra soruyu sunan kaderin,
Bunu yapacak gücü kalmadıktan sonra,
Kim ne yapabilir tecrübeyle?
Senin için iyi değil bundan sonrası.

Duvardaki eski yağlı boya tabloya,
Öğle vakti bakmalı,
Resimdeyse sabahın ilk ışıkları,
Seyahat etmektedir karlı günde biri,
Terk etmektedir kendine ait olan her şeyi.