Dut Ağacı Şiiri - Abdurrahman Kemal Bill ...

Ev var, ortasında kuyu,
Genişçe odaları, sahiplerinin umudu var.
Damları var, bahçesi var,
Hava ne sıcak ne soğuk,
Bir uğultu var.

Uzunca boylu meyveleri olan dut ağacı,
Tepesine tırmanan çocuklar,
“Akıllı durun!” nidaları,
Dinlemeyen, dut yemek için gözü dönmüş çocuklar.

Bahçede hela var,
Ordan çıkar çocuklar o ağaca,
Damı var o helanın,
Çünkü ağaçlara boyları yetsin diye...

Ama bunlar çocuklar,
Kendini o evde perişan edenler de var.

Evin altında aradıkları o gizemli sandık,
Ne bel bırakır ne de akıl.

Hikayeler döner o evde,
“Şşş, sessiz olun, bulacağız o büyük kalıntıyı!”

En zengini biz olacağız yaşadığımız şehrin,
Kimse bizi daha fazla fakir göremeyecek.
İstediğimiz her şeyi alacağız kendimize.