Düşüneceksin…. Şiiri - Yorumlar

Sn. m-mavice 'nin yorumuna katılmamak elde mi ? Mükemmel bir şiir, kutlarım, saygılar.

Birol Hepgüler.

Dolduracaksın boşaltacaksın
Su değirmeni emsali…
Durmayacaksın
Zamanın durmadığı gibi
Ya zirvedesin ya da en dipte…
Düşüneceksin…


___Bazen de şiir eylemden başlar, içindeki tüm bekleyişleri susturarak... Ve şair masa başında değildir o vakitler... Kimi zaman bir pamuk tarlasının tam ortasında kimi de okul yolundaki bir çocuğun geçtiği sokak arasındadır. Bazen de şair ruhu, insanın akıl süzgecinden geçmeyi tercih eder. Elbette ki şiir kalemle beraber yola koyulur ve bu yolculuk bir bakıma kişisel deneyimin aktarımı da sayılabilir.

Su değirmenleri, sürekliliğin sağlanması amacıyla 'doldur-boşalt' sistemiyle kurulurlar. Ve bu sistem sayesinde bir yandan verimlilik artılırılırken diğer taraftan da değirmenin bozulma riski ortadan kaldırılır. Şairimiz, giriş dizelerine 'su değirmeni' ögesini alarak onu insandaki 'düşünme' olgusuyla özdeşleştirir. Yani girişte ilk dikkatimizi çeken unsur, somut ve soyutun birleştirilmiş olmasıdır.

Yaşam, canlı ve cansız varlıklara belli görevler biçmiştir. Bu görevler zamanında ve eksiksiz olarak yerine getirildiği takdirde, yaşam da onlara karşılığını verecektir. Bir değirmene doldur-boşalt düzeneği kurulmuş olmasaydı etrafına ve kendine sunabileceği verimlilik de olmayacaktı. Veya çiçekler birbirlerinden çok farklı zamanlarda açıp soluyor olmasalardı, doğa bu kadar renkli ve anlamlı olmayacaktı.

Kaldı ki bir insanın 'düşünme'yetisi ona yaradılışından bu yana verilmiş en büyük armağandır. Dolayısıyla şairimize göre, bu yetisini geliştirmede kişi isterse kendine doğadan ve zamandan etkili yardımlar alabilir.



Dalından kopmuş yapraklar gibi
Toz duman olacaksın
Savrulacaksın
Oradan buradan düşüncelerle
Üçboyutlu düşüneceksin
Öylesi böylesi diye…

___Sevgili dostlar, izninizle gelişme bölümüne geçmeden şiir başlığına biraz değinmek istiyorum. Şiire böyle bir isim tercihi biraz da kalemdeki cesareti gösterir. Çünkü insanların çoğu 'düşünmek' olgusuna sempati duymazlar. Bu durum, çoğunlukla o toplum üzerinde uygulanan empozelerin ürünü olmakla beraber, kişinin psikolojisindeki 'kaçış'la da yakından ilgilidir.

Düşünmek, yaşamı tümüyle irdelemenin bir diğer adıdır. İnsanın gelişimine en yardımcı faktörlerden biridir. Kişinin önce kendisini sonra doğayı ve diğer insanları daha doğru tanımasını sağlar. Ve düşünmek, yaşamı 'anlamlaştırmanın' en etkili yoludur.

Ama herşeyde olduğu gibi 'düşünmek' olgusu da kesinlikle belli ölçüde gerçekleştirilmelidir. Çünkü aşırısı, kişinin kendine ve çevresine zarardan başka birşey getirmez. Ve insan 'düşünce'yi duygu dünyasıyla birlikte olabildiğince 'denge'li yürütmek zorundadır.

Her ikisinin de birinden önde olması halinde kişinin ruh dünyası çalkantılara yelken açar, zamanla 'aidiyet' duygusu yara alır ve toplumsallaşma süreci sekteye uğrar. O halde şiirin böyle bir başlığa sahip olması, okuyucunun şiirden uzaklaşmasını getirebilir mi? Elbette...

Çünkü her okuyucunun 'düşünmek' fiilini sevmesini bekleyemeyiz. Üstelik şairimiz 'Düşüneceksin' ifadesiyle, okuyucuya bir de emir kipinden seslenmiştir.

Örneğin ben düşünmeyi seven biri olmasaydım bu şiire gelmeyebilirdim. İşte tam da bu noktada 'şair duruşu' dediğimize bir kez daha bakmakta yarar görüyorum ki okunan kalem, şiirlerinin çoğunda okuyucuyu sarıp sarmalayabilmişse bu durum sayesinde şiire gelen kişide 'önyargı'nın silinmesini sağlar. Buradan da şair duruşunun okuyucu üzerindeki etkisini vurgulayabiliriz. Ve elbette şair, bu yeteneğini suistimale yönelik değil 'şiirin kazanmasına' dair kullanmalıdır.

Gelişme bölümü, kalemin okuyucuya bir nebze el uzatmasıyla başlıyor. Kalemin yaşama dair kişisel tespit ve deneyimleri yüksektir ama muhattabının onu doğru anlayabilmesi için 'düşünmek' eylemini doğaya taşır. Kişinin karşılaşılabileceği zorlukların penceresini açarak ona bir bakıma 'düşünmenin' zorluklarını da ifade eder.

Şiirde hakim olan 'derin anlamlar' yalın dil üslubuyla adeta sohbet atmosferinde yürütülüyor. Dolayısıyla kendimizi bu ortamda çok da yabancı hissetmiyoruz. Bu da bana göre artı bir değerdir.


Kaybolacaksın kendinde
Kendini aramaya koyulacaksın
Zaman hep aleyhinde
Tanıklar sağır ve dilsiz olacak
Tanıyamayacaklar! Seni…
Düşüneceksin…

___Bu bölüm ise şiirin rotasını olması gereken yere yani insanın iç dünyasına çevirmiştir. Artık düşünmek eyleminin yaratacağı depremler çok barizdir. Ama bu tür sarsıntıları ancak hassas insanlar yaşar. Yani bu bölüm bir bakıma toplumun duygudaki azınlığına seslenmektedir.

Kişinin kendinde kaybolması ne demektir? Bu süreçte zaman neden aleyhimize işler? Yoksa 'düşünmek' yalnızlaşmanın bir başka boyutu mudur? Tüm benzer soruların cevapları şiirde saklıdır elbette...

Dolayısıyla biz, kalemin tüm bu sorgulatmalarının ötesindeki kararlılığına bakıyoruz ki o, bedeli ne olursa olsun 'düşünmek'ten yanadır ve muhattabına da aslolanın altını çizmekle meşguldür.



Lakayt kalacak
Seni sende kaybedenler
En suçlu halleriyle kaçak yaşayacaklar
Bihaber olacaklar faili meçhullükten
Yargısız sorgusuz nefes alacaklar
Zindan olmuş dünya da
Düşüneceksin…

___Kayıplar başlamıştır... İnsanlar düşünmekten korktukları gibi düşünen insanlardan da uzak dururlar. Çünkü aldıkları öğretiler düşünmenin çok zararlı olduğu yönündedir. Ve tabi ki yüksek farkındalığıyla kalem bu noktada insanı ikiye ayırır. İki insan arasındaki o ince çizgiyi oldukça keskin ifadelerle duyularımıza taşır. İki insan diye değiniyoruz ama kaynağında 'iki düşünce' olduğunu da unutmuyoruz.

Bazı insanlar düşünmekten uzak durmayı tercih ederken diğer kısım ise düşünmeyi 'erdem' edinir. Erdemlilik, en az düşünmek kadar değerlidir ama ne yazık ki bir o kadar da yorucudur. Yaşamın anlamı ise daima erdemliliğin yanındadır.

Düşünmenin sürekli uzağında olanlar, yaşamın anlamını bir türlü keşfedemezler. Bu durum onlara göre elbette bir kayıp değildir ama ne zaman ki 'karanlık' olgusuyla tanışırlar işte o vakit içlerini amansız bir 'suçluluk' duygusu kaplar. Artık nefes alabilecekleri hiçbir çıkış noktası görünmemektedir.

Oysa düşünen insan, erdemin katkısıyla hala bir insanın gerçek mutluluğunu, gerçek dostluğunu veya doğanın ona sunduğu tüm güzellikleri görebilecek ve yaşayabilecek kazanıma sahiptir.



Sırtlanı ceylandan ayıran nedir ki?
İkisi de hayvan değil mi?
Biri bencilliği
Diğeri zarafeti
Hayatta ki eşitsizliği…
Düşüneceksin…

___Şairimiz şimdiye kadar az veya çok dengeye dair dokunuşlar gerçekleştirmişti. O halde bu dengenin biraz da 'eşitsizlik'ten kurulu olduğunu söylemenin tam vaktidir. O da bunu hayvanlar dünyasından bir karşılaştırmayla yapar.

Eşitsizliği görmek veya tanımak bir bakıma zorluklara karşı çok daha dirençli olmamızı sağlar. Kaldı ki insanın, kendine ve diğerlerine bu gözle bakması halinde, ruhuyla ve yaşamla 'barışık' olması da kaçınılmaz bir sonuçtur.



Varlığının ve insanlığın bir göstergesi olarak
Varoluşunun bedeli için
Düşüneceksin.

___Şiirin finali, insanın yaratılış sürecini özetleyerek adımlamaya başlar. İnsan olmanın bir bedeli vardır. Düşünmek, bu bedellerin en başında gelen olgulardan biridir. Çünkü insan, bu ağır bedeli taşıyabildiği ölçüde varlığını sürdürebilir. Aksi halde diğer cansız varlıklardan farksız bir konuma düşecektir.

Ve şair der ki; doğayı, canlı-cansız varlıkları ve yaşamı geçtim, hiç değilse kendi özünü korumak için düşün... Çünkü ben sana bu mücadeleyi adımlayarak geldim, hala da yürüyorum.


Şiir, her ne kadar gelecek zaman dokunuşlarıyla görselimize uzanıyor olsa da 'düşünmek' eyleminin, zamanın tüm boyutlarına egemen olduğunu çok rahat duyumsuyoruz.

Şairim, dizelerinizi Vivaldi'den dört mevsim kış'la adımladım ve farkettim ki 'keman sesi' her zaman hüzün vermiyormuş aksine yanında böyle bir şiir olunca da direnç tazeliyormuş...

Şiirin derin sesine sevgi ve saygımla,

Anlamlı ve duygu içerikli bir eser, kaleminiz tükenmesin,esenlikler dilerim.Dua ile....Saygılar.Aparı