Düşleyerek Nefesini Şiiri - Kağan İşçen

başlangıçlarım benim olmadı hiç
yanlış anlaşılmalarıma su içirsene
her şey saçmalığın danıskasıydı
sen ben kent ve yankısız adımlarımız
flüt renkli bir çocukluk yağmur sonrası
bakımsız ve eski camlardan aşağı gökkuşağı
geçmişleri düşlemek üşütmüyor artık
sakince oturup bitki çayları içiyorum
yüzüme çarpan buğularla nefesini düşleyerek
sendeydim hep ellerim cepte
ve gözlerim kapalı
doğa türküleri dinleyerek...

en yakın göz göze gelişimizde pan...
çocuğunu öperken seni de öperdim
sendendi yürüdüğüm yollar bile
hatta ayak seslerim
ılık tutumlu mevsim geçişleri
ve
uyurken dışarıya muhtaçlığım...

ey anlamını yitikliğiyle kazanan
keder tarlam benim
karanlığı tual yap kendine
bakışlarından bir ben çiz havaya
başka yerde olmak istemiyorum
siyahından başka anavatan
göz uçlarıma uzanmasın diye hiçbir dal
bu yalnızlığı senden olduğu için seviyorum
sevişiyorum onunla
yalnızlığımla ben
ayrılmaz müzmin ikili
komik bir ağlaşma sesi
hıçkırığının ortasında
aklı selim bir çoğullaşmak arzusu...

kaç uyku boşladım uykularına
en kekre anına ağız kokunun
şehla bakışlarının en sevgili durumlarına
içten ama kötü şiirler yazarak
yanaklarına dokundu
aşk dolu acılarımı dışa vuruşlarım

sonrası
ağıt yüklü şıklığıma savruldun
kirpiklerini okşayınca
gülüşümün sonuncu iyimser susuşlu
külleniş öyküsü...