Düşlerimdeki Yel İzleri Şiiri - Nebi Aydın

Bıçkın bir ayrılığa düşerken gölgem
Bir elim yakasında bu kentin,
Bir elim ölümü maviliyor.

Sevmek haddime mi düşmüş,
Günlerim yorgun,
Günlerim yoksul benim,
Kendi ipimi çekme özgürlüğüm yok...

Sen.. Ey bana şiirler yazdıran,
Haddimi aşıyorum bir kereliğine,
Kendi ipimi çekiyorum,
Sen İstanbul'sun,
İstanbul'u seviyorum...

Yeni elbiseler aldım kendime,
Uzağımda yürümeyesin diye...
Dişlerimi sektirmeden fırçalıyorum,
Hem artık tırnaklarım da kirli değil,
Saçlarıma jöle sürüyorum,
Elimi tutasın diye...

Alışıyorum 'Hoşçakal.! ' demene,
İşin kötüsü de bu ya...
İstanbul senle dolu
Her taraf sensin,
Her yan İstanbul.

Bir intihar vakti,
Köprüden çığlık çığlığa düşen sensin,
Adın Büyük puntolarla geçiyor
İçimdeki parçalanmış yaşamlardan,
Kartallar adını pençeliyor, doğmakta zorlanan güne..

Farkında mısın bilmem,
Yanık mı yanık feryatlarına tanıklık ediyorsun annelerin...

Ey istanbul, doğ artık...
Al götür, düşlerimdeki yel izlerini
Beni bana, düşlerimi bana bırak...