Düşen bir yapraktı ağır ağır

geceye inmiş sözün muradı sensin
farkında değilsin
kalbinin zirvesine yürüyen ağır yükün
iki yakasına düğümlenen sensin aslında
dudakların ucuna uzanan tebessümün

hiç susmasın sesin
tel gibi incelsin
gamın mızrabı olup dokunsun yüreğine

sırrını vur gömleğinin iç yüzüne
kalbinin atlasında buluştur yeri göğü
tanıdık, aşina, anlamlı bir kitap sayfasında
gör kendini
hiç keşfedilmemiş şehrin bütün ışıklarını
bir uçtan bir uca renklendir
geçit resmi yapsın bütün nüansları

oysa
ruh iklimini değiştiren duygulardı
seneler boyunca birikenlerdi
bir rüzgarla beraber silinip gidendi
aşka adanan her ne varsa

gönüldeki pınarı kurutan yangınlardı
yüreği tuz buz edendi oysa
koyu gölgeler arasından
hafif esen bir yeldi
düşen birkaç yapraktı ağır ağır

dalıyla, çiçeğiyle gülümseyendi bahar
yirmi dört saat ışığı düşürmeyendi
bir serap, bir gölge, bir dumandı
kehkeşanlara kadar uzayan
sessizliğindi aslında

duygusal uçurtmalar yapmalıydın
ümitlerin olmalıydı uçurtma kuyruklarında
süzülmeliydiler gök duvarları üstünde
yerçekiminden kurtulup da kanatlanmalıydı
uçabilmeliydi tahayyül sınırları dışına
dönencelerinde zaman değişmeliydi

mümkünler faslından hayaller kurmalıydın
inanılması kolay bir şeyler söylemeliydin
susmalıydın belki de
oturup dizinin dibine
başını dizlerin üstüne bırakıp ağlamalıydın

vazgeç artık taş bir kalpten medet ummayı
ayakların yerden kesilmiş
sevdalara tutulmuş
bir dünyada yaşamaktan vazgeç

mecnunların silinmiş
leylaların kaybolmuş
kardan bir heykel kadar fanisin aslında
her an eriyip dağılmakta
şekilden şekle dönüşmektesin

her gün
mevsimler gelir mevsimler gider
çiçekler büyür, çiçekler solar
toprak kurur, yağmurlar düşer
bir kaç defa
saçlarını okşarsın umutlarının
düşe girenleri boyarsın aslında
taşkınlığa mahal vermeden
kanatlanırsın sonsuzluğun göğüne

her gece
üşüten mevsimlerdesin
soğuk gölgelere çekilmiş
bir mahaldesin
rüyaların yapıldığı hammaddesin
bir uyku kozasındasın aslında

redfer