Duruşun Gölgesinde (omurgasızlara ithafen)

Bir sancak iner mi gökten, eğilmeden bir kez olsun?
Toprak ne söylerse söylesin, vatanın sesi yalandan sorulmaz.
Bir yürek vardır ki eğilmek nedir bilmez,
Bir yürek vardır ki adaletin önünde susmaz.

Duruş dediğin, bir ömrün imzasıdır,
Gecelerin karanlığında bile yolunu aydınlatır.
Eğilip bükülmeyen bir ses arar bu toprak,
Sahi, ahlakın sınavı en çok gaflet anında çıkar.

Bir sessizlik çöktüğünde meydanlara,
Halkın gönlünde bir sızı kıpırdar.
“Bu da mı olur?” diye sorar insan kendine,
Bir söz, bir destek, bir bakış; bazen asırlar kadar ağırdır.

Vatanperverlik dediğin,
Kökü çok derinlerde bir duadır,
Bizden önce gelenlerin ayak izinde saklıdır.
Her adımın, bir şehidin ismine değdiğini bilmek
Adam olmanın en keskin şartıdır.

Ve şimdi…
Rüzgâr biraz hüzün taşır üstüne;
Bir tuhaflık çöker yüreğe,
Bir karar, bir duruş ya da bir eğiliş
Toplumun nabzında yankı olur.

Bizim kitabımızda vatan,
Pazarlık kabul etmeyen bir emanettir;
Kimseye düşmez onu hafife almak,
Kimseye düşmez onun izzetini tartmak.

Duruş ister bu hayat,
Kökünü unutmamış bir yürek ister.
Ne esen rüzgâr, ne kurulan masalar
Gerçeğin ağırlığını hafifletemez.

Ahlak ister bu millet,
Temiz bakışlı insanların omuzlarında yükselir.
Gölgesi uzun sözlere değil,
Net bir vicdana yaslanır.

Ve vatan…
Bizim en kadim sırdaşımız;
Ona bağlılık ne sloganla ölçülür
Ne günübirlik rüzgârlarla savrulur.
Ona sadakat, insanın kendi kendine verdiği
En büyük sözdür aslında.

Bugün bir kırgınlık varsa sinende,
Bu, yüreğinin hâlâ diri olduğundandır;
Çünkü vatan sevgisi çürüyen yerde
Huzur barınmaz, umut filizlenmez.

Ey gönül…
Duruşunu kaybetme,
Ahlakını kimseye kiraya verme,
Vatan sevgini hiçbir gölgeye bırakma.
Giden sözler, dönen yüzler, değişen rüzgârlar olur,
Ama milletin kalbinde doğru duran
Her zaman yerini bulur.