adı zaman
seslendiler ardından
...
durmadı
yürüdü
bakmadı bile geriye
duramazdı
durduğu an...
karanlıklar şahıydı kızgın lavlarla gelen
bu muydu var oluş
bu muydu gerçek olan
ne ki esas olan
düşündü...
her şey vardı arasında
sıcağın serinin
hiç bir şey
olamaz
hiç bir şey olamazdı yalan
kanatlardan bir deli rüzgar süzüldü
damladı yapraklardan sel olup
uzadı köklerde tel tel
kayaraktan su içinde sudan
oyaraktan falezler gibi
düşüncesine girdi insanın
an be an
bir daha
çıkamazdı
/zaman/
duramazdı
durduğu an...
2003 aralık -İstanbul [ /kalin ]
Mehmet Necip ÖzmenKayıt Tarihi : 16.12.2021 13:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!