Duran Yolcu Şiiri - Kudret Kobal

ne değişir ki bu gecenin sonunda
seni dinlerken çakır keyif sofranın başında
eski günlerden konuşursun
çenen düşer
ne günlerdi dersin
dostumu ekler
her cümlenin sonuna
erkek arkadaşın gibi
korsun elini omzuma
kafan hafif sallanır
sızdın sızacak misali gülümsersin
dudakların dudaklarıma
değecekmiş gibi olur
birden durur
gidecek bir sevgilin
sıcak yatağın varmış gibi
yolcu yolunda gerek dersin
saat gitmekle kalmanın tam ortasında
sevişir mi öpüşür mü bilmem ama
akrep elini sen gibi koymaz yelkovanın omzuna
saatli maarif takviminden
bir yaprak düşerken yere
herhalde elveda dostum demez
ertesi güne
sen yeniden yolcu yolunda gerek dersin

garajlarda emanete bırakırız aşkımızı
yan cebimde yalnızlık
ben neyi unutayım diye çöktüm masaya
anonsta adımı okuyor muavin
garson hesap istiyor
kedi tostuma bakıyor
emanetçi ıskartaya kaldırmış aşkımı
yolcusu bir eksik yola düşmüş unutkanlık
yaşamın duran yolcusu gibiyim
cebim haberim olmadan delinmiş
ezberlerim yola saçılmış

ne çok şiirler biriktirmişim yüreğimde
gün yüzünü ve seni görmeyen
sadece yıldızların altında okunabilen
ne güzel şiirler biriktirmişim içimde

şimdi şiir olmak zamanıydı
şimdi aşık olmak zamanıydı

ne renkli şiirler boyamışım yüreğimde
sana beyaz bana mavi
sevda adına bize ebruli
ne güzel şiirler biriktirmişim cebimde

şimdi şiire boyanmak zamanıydı
şimdi aşık olmak zamanıydı

kime bakayım zifirin içinde
İbrikli helaların kırık aynalarında
duydum ki
dergahta adım esiyormuş
kapıda bir kulken
ruhum içeride tütüyormuş

hangi yanım
hangi yanı mı çekiyor
sensiz şöyle böyle değil
hiç bir şey gibiyim
nefesini yitirmiş ney
ruhu üflenmemiş beden
duran bir yolcu gibiyim
ben neyi unutayım dergahta
şiirleri mi aşkı mı
beyazı mı maviyi mi