Dünyanın En Ağır Yükü Şiiri - Halil Kumcu

Bu bir vazgeçiştir.
İçimde susmalar haykırıyor.
Söyleyemediğim sözcükler,
Kuru dallarımda sinsice yanıyor.

Gidiyorum ben kendimden,
Belki bir gün yollarımız kesişir.
Bir nefeslik sokağın tam ortasında,
Titreyen yüreğim buz dağlarına erişir.

Bu ilk yanışım değil ki benim,
Son da olmayacak belli.
Yoruldum ağızdan dökülmeyenlerden,
Gökyüzünü kaybetmiş kuş misali.

Mıh gibi çakılan adın adıma,
Damarlarımı usul usul çekiliyor.
Boğazımda oluşan bu yumrular,
Ses vermeden içten içe vuruyor.

Zormuş bir sevgiyi kalpte tutmak,
Ağır gelir omuzlarına, kaldıramazsın.
Bir ölme biçimidir bu, bir yok oluş,
Dünyanın en ağır yükünü taşıyamazsın.