Dünyanın Çocuğu Şiiri - Erdal Karadağ

Sen,
Yüreği bembeyaz,
Gözleri Elmas çocuk
Böyle derin küsmek yok...
Sen barışın ve sevginin dillerini,
Ve ey sen,
Umutlu hayallerini
Güvercin kanatlarına bağlamış çocuk,
Hangi kitapta okuduysan kaderini
Hiç bir dinde hiç bir dilde senin ağlamaya hakkın yok..

Uçsuz bucaksız hayallerin için,
Kaldır hele başını,
Aç, şahan gözlerini,
Sık, inci dişlerini,
Kaldır havaya damarlarında onurun ve erdemin
sımsıcak kanı dolaşan bileklerini,
Haykır acılarını,
Kır sırtında ki kalleşliğin- kahpeliğin pençelerini..

Lice de havan mermisiyle parçalandın
Ceylan'dı adın,
Adaleti tutukladın..
Kızıltepe de çobandın,
Uğur Kaymaz'dı adın,
On iki yaşındaydın, on üç kurşunla parçalandın..
Gezi de Berkin Elvan'dın, resmi mermilerle yaralandın.
Faşizme iki yüz altmış dokuz gün dayandın..

Kars'ta Mert Aydın'dın tecavüze uğradın,
bir memleketi sokaklara yığdın..
Afrika da anlamı eşitlik ti, Adilah'dı adın,
hiç bir eşitliğe tanık olamadın..

Çin de ''Kim-Sen-Yok''
Ortadoğuda mezarın yok,
Vietnam da benzerin çok..

Kulakların ki barışa hasret,
Gözlerin ki okyanus besleyen bereket,
Tenin ki ateşlere hakaret..
Haydi be çocuk,
Kaldır başını tükür yüzüne vicdansızların
Sen dünyanın çocuğusun
Budur tek dayanağın...

17 Nisan 2014