Dünyanın Balkonu Şiiri - Hıdır Kırkıcı

Balkon sevmeyen bir milletin çocuklarıyız.
Daha ilk adımlarımızda
Hiç düşmeden yere tutup kaldırdılar elimizden
Her halde düşersek biz
Büyüklerin düşlerini yerden alıp
Ağzımıza götürürüz diye korktular
Kim bilir nasıldı kırık düşlerinin tadı..

İlk altı ay sadece anne sütü içirdiler bize
Hayat yorgunu cefakar annelerin memelerinden
İlk böyle dokundu midemize hayat
Ağladık hepimiz, haftada en az kırk beş saat
Ve susturdular bizi konuşmayı öğreterek:
Anne-baba-dede-amca
Teyze-hala-abi-abla
Bebek-yemek-uyku-yatak
Silah-tüfek-araba-uçak
Oyuncak, daha çok oyuncak…

Bir gün karşı komşunun çocuğu geldi bize
Bize yasaklı elma şekerinden elbisesiyle
Tuttu apansız elimizden
Yapış yapış oldu elimiz şekerden

İlk kez o gün çıkabildik dünyanın balkonuna
Yoktu kimse bizden başka
Büyükler görse, hemen tutup kulağımızdan içeri sokarlardı.
Üstelik ayaklarımız da çıplaktı
Üşütürsün derdi annem, yalın ayak basma yere
Korkmuştum ama hiç üşümemiştim ki
Kaloriferli evimizde

İsmini söyledi elma şekerden elbiseli kız
“Merhaba ben Havva” ; tanıştık
“Ben de Adem”
Tutuşup yapış yapış el ele
Yürüdük balkonun ötesine