Dünya’ya Tek gelen ve Tek Giden...İNSAN. ...

Dünya’ya
Tek Gelen
ve
Tek Giden
İNSAN…
Olduğunu bilerek…!
Kendi ihtiras ve arzularımızla,
Ektik Aşk meyvelerinin tohumlarını,
Bu tohumlar, oldular birer Aşk meyvesi,
Çocuklarımız,
Oğullarımız, Kızlarımız,
Canımız gibi,
Gözümüz gibi baktık onlara,
Sakındık, koruduk her şeyden, her kötülükten,
Büyümeleri, Yetişmeleri,
Hep bizimdi sorunlar,
Bize ait olduğunu zannederek,
Sadece hep bizim diyerek,
Hep bizimdi sanki onlar,
Kimseyle paylaşmayı istemeden,
Sadece bize aitmiş gibi,
Sahiplendik onları,
Sadece
Hep bizimmiş gibi,
Her kişinin iç dünyasının farklı olduğunu bilmeden,
İstedik hep Sadece,
Kendi dünyamızda olsunlar,
İstedik hep bizim gibi düşünsünler,
Bizim gibi olsunlar,
Bedenleri bizle olsada, Ruhları başka yerlerde,
Oysa
Onların da ayrı, kendi dünyaları vardı,
Oysa
Onlarda birer birey, bağımsızdı
kendi dünyalarında,
Her acının
Bizede acı verdiğini zannederek,
Oysa,
Her acının kendine ait olduğunu bilerek,
Mutlu, mutsuz kendilerince olmak,
Kendilerince yaşamak,
Kendi Dünyalarında,
Özgürce,
Kendince yaşamak olmalıydı,
Mutlu, mutsuz kendi dünyalarında,.
Kişilikleri olmalıydı, kararları kendileri vermeliydi,
Tercihleri kendileri seçmeliydi,
Doğru bildiklerinin, inandıklarının
Peşinden gitmek,
Yanlışı görerek, güzelliğin ardından
Koşarcasına,
Kendi dünyalarında,
Kendilerince,
Kendi seçtikleriyle,
Mutlu olmanın verdiği
Keyifle eğlenmek,
Olmalıydı,
Kendi çizdikleri yolda
Yürümek,
İleriye,
Doğruya,
Güzele,
Sevmeye,
Sevilmeye,
Yürümek, Koşmak
Çocuklar gibi…

Bütün bunları bildiğimiz halde hala vazgeçmeden yaptıklarımız…! ! !
Neden
Acaba dediğimiz,…!
Neydi…?
Yoksa,
Sevgimi,…?
Senden Bir Parça…
Sana verdiği Acı…
Sevdiğini Sahiplenmek mi,…?
Sahiplendiğinin seni unutacak mı…?
Yoksa…
Yalnız kalma korkusumu…?
Sanki
Tek Başına…?
Bilerek…
Dünya’ya tek gelen,
İNSAN
Dünya’dan tek giden,
İNSAN
Çocuk, Çocuklarımız,
Biz…
ve,…
Ben..!
Olduğunu bilerek …!

Hikmet GÜNER
01.01.2000