Dünya Barışı İçin Stratejiler Anlatılıyor

(46 sayfalık haberden bir özet derledim sadece)
…………………..GEO 08.ağustos 2007, Almanya
…………………..kapak yazısı: ‘Savaş ve Barış’
Düşmanların partner olması için ne olmak zorunda?
Hangi güç barıştırıyor?

Neden hiç azalmayan barışçıl, huzurlu bir resim göstermiyor evrenimiz sorusuna kalan yanıt: Global birlik 1990’dan beri ihtirasa boylandı.

1992’den beri az savaş, savaşlarda az ölü –ve yine de dünya barışı ticareti sorunlu. Bunu güçlendirmeye, kaç insan yaşamı, kaç para sorusuna verilebilecek yanıtta yatıyor. Buna Afganistan saldırısı örnekleniyor.

Sadece laf güzelliği, gerçek amacın devamlılığı için UNO-bayrağı altında ise çalışanlar neredeyse, sadece üçüncü dünya ülkelerinden her biri. Daha az savaş için gereklilik olan hala, kim ne kadar feda edebilecek: ne kadar para, ne kadar insan yaşamı çevresinde dolanılıyor olduğu. Verebileceğimiz ilk kurban yani, gerçeklerden korunmuş kalabilmek, arzumuz olmalı. Savaş savaştır.

Çoğunluk uyutulursa azınlık karar emri olmaya devam edebilir çabası için göz boyamaya biraz verdik işte taktiğine de hakim olabilmek. Gerçeği sunabilmeye giderek haber alanlarını daraltmak anlamında bir anlatım…

İnsan yaşamı kurtarmaya barış harekatı anlaşılamayacak kadar karmaşık: bugün, ‘durdurun savaşı’ ve yarın, ‘savaşa başlayın artık’ seyri ya ekonomi ya güç-elimde siyasetiyle savaşanlar arasındaki -ve savaşa burun sokma, bulaşma, bulaştırılma- farkını öğrenebilmeli. İnternasyonal birlik diye saf bir inanç kadar radikal eleştiri de yanlış zamanlı, yanlış mekanlı bir varlık oluyor, ki bu sadece batı emperyalizmini anlamlandırıyor, anlatıyor. Avrupa dünya birliği için örneği bugün, kolonileşmeden barışçı üye olmaya kadar getirdi. Nasyonal çatışmaya karşı bir model olarak Amerikalı yazar Robert Kagan şöyle yazıyor: AB içinde İmmanuel Kant’ın vizyonu ebedi barış bir bitmez devlet kongresi olarak gerçekleşti bile.
…ve politik bilimci Francis Fukuyama’da 1992’de dünya üzeri bir demokrasi ve Pazar ekonomisinde yapmış olduğu bir teşhis ile tanındığı çalışmasını topladığı kitabı ‘hikayenin sonu’na Jüngst diyordu ki: AB yolu, nasyonal egemenlik ve geleneksel güç politikasının nasyon üzeri kanunlarla aşılabilir olduğu ‘’post Tarihli’’ dünya diye Amerika’nın devam ettirdiği Allah inancı - nasyonal egemenliği ve askeriyesiyle tamamen örtüşüyor – galiba, Hitler’den öğrenilen, Dünyanın anahtarını Allah’a teslim edeceğim’ dediğini içeriyor bu, en azından ben böyle şifrelemeyi daha çok tercih ettim…

Amerika askeri olmak veya Amerika askeriyle birlikte evrensel barış politikasına ilerlemenin, tam da bu yüzden, önemi kazanıyor.

Avrupa, modernlik anlamının, modern askeriye ile aynı olmadığını gösterebilirdi. Nobel ödüllü ve ökonom Joseph Stiglitz şöyle yazıyor buna: bir başka dünya olanaklıdır. Ama oraya giden yolun önderliği Avrupa’nın olmalı diye bir model olarak çıkıyor ortaya.

Savaş sayısı azalıyor. Araştırmalar olarak, çok çaplı nedenler buldular bunun için. Onların bu tanımları politikacılara daha etkili konseptlerle güncel olan krizi, çatışmayı geliştirebilmelerine yarıyor olmak içindir. Takriben ‘Avrupa Modeli’ geliştirebilmeye….

Modern demek, modern askeriye iktidarı olmak anlamıyla asla eşit olmamalı.
Barış misyonerliği tam da, eğer savaşan taraflar tükenirse başarılıyor. Savaşa katılan olmak zorunda değil böylece, savaş seyrini programlayan olmak moda. Artık sadece bir tek askeri süper güç var: Savaşa katılma zamanı mazide kaldı, denilenmiş.

Kaç para, kaç asker ölüsü barış için değer olsun? Sadece; Eğer evrensel birlik ve yöresel birleşik devletler kendini doyurmaya, kendi huzurlarına yatırım yapmaya hazır olursa diye, Avrupa’da emniyet ve birlikte çalışma modelinin örneğine göre barışı korumaya, Afrika merkezi evrensel konferens ‘büyük deniz’ organizasyonu kurdular, ama kağıt üzerinde durmakla yetiniyor. Spekulatif değeri ise, nasyonal sınır ve egemenlik tepelenerek barışı korumaya imza atma gönüllüğü’nü açıklıyor olduğuyla, bilinmek istenen kazanılmış oluyor: güveni kazandıracak yeterliliğe ulaşım…

Ayrıca, ılımlı bazlar diye bir bakış bol haritalarla açıklamaya yetiyor: özellikle endüstri ülkelerini ve demokrasilerde iki kuşak barış içinde gidiyor. Göze batan olarak diktatörler, sistemleri çöküşmeye yüz tutan devletler, üçüncü dünya ülkeleri, ki büyük yer altı kaynakları gibi dünya dini çizelgesi sınırında olanlar oluyor. Bunlardan örneğin; Kolumbiya, Cezayir, Libya, DEM, REP, Kongo, sudan, kuzey İrlanda, ispanya, çeçenistan, Bosna ve herzegovina, kosoa, Türkiye, Nepal, Hindistan, Filipinler, indonezya, yakın doğu, Kıbrıs, Sri Lanka özellikle alınmış, son iktidarda olan hükümetleri ve ülkenin yüz yüze olduğu sorunlarıyla… ilginç… etnik, dinsel, ideolojisel krizler örneğin, UN askeri, sayısı, neden orada olduğu ve ilk adım atmış olduğu tarihler vs.

Savaşın yırttığını kadınlar -ruh makinesinde- dikiyor
Yüreklerinin söküğünü gözlerinden –iplik- döküyor
Savaşın sayısı azalıyor diyor istatistik veriler
Avrupa modeli diye anılan hayali sırıtıyor
Bölünen ülkeler tükendi demek yerine barıştı deniliyor
Korkunç vahşetin daha yeni başlayacağına fal bakılmıyor
Kültürler savaşacak denilenin adını da, içim yas tutuyor…

Evrensel bir didişme fırsatını kollayan vatan ihanetçiliği
Mecliste hainlik süsleme sahnesi cirit oynuyor seyrini
Aritmetik hakkıdır oyalama, referandumla coşturacak keyfini
Bir vatan varlığı ilke ve ülkü güvenidir, devşirme değil kişiyi
Mahalleden ötesini görme, Anayasaya kükre bilgiyi gibi ilgisi
Adam kılıklı diyor ki evet diyeceksiniz, cumhuriyet düşmeli!
Görev uzmanlığına en düpedüz küfürü bu vatan hak etmeli…

Gibi bu keyfiyete diyorum ki ve diyeceğim ebedi, ezelim gibi:
Dizilerce çöküşme hesabının sefil sesliliğine dayanır yüreğim!
Tek yüreğin ne güneşler doğduğunu bilen ecdadım gibiyim!
Referanduma HAYIR gücü yücelir, ruhun özelliği bu bildiğim
Nasıl dünya barışı için stratejiler anlatılıyorsa, bu gericiliğin
Anlatımı farklı olmayacak, tarihlerce tekrarı hep bu an seçimi…
Uygarlık hep bu çullanma anına direndi, elbet doğar yüceliği!

Ekim 2007