Dünya Ağrım Şiiri - Halil Kumcu

Herkes yazılan bir hikâyede oynar;
Şu dünya dedikleri sahneyi izle.
Eksilmek ne kadar da acı;
Bir ölü gibi daima soğuk ziyadesiyle.

Yaran, yarama değmiyor bir türlü.
Hangi yola çıktıysa ayaklarım artık,
Bu son perdede yine vurdun şurama.
Bir gün daha eksilmenin ardındaki hıçkırık.

Elini göğsüne götürmüyor musun sen hiç?
Bir bir yıktın kumdan kalelerimi.
Yüreğin her gelgit yaptığında,
Ecel teri basar şehrimi.

İçime bir taş gibi oturursun;
Ne eskir ne eksilirsin.
İlk gözyaşımın sebebi o ilk aşk,
Saplandın içime bir kere, mızrak gibi delersin.

Ne garip fallar, hep aynı çıkıyor oysaki.
Bir rüyada uyuyup, başka bir rüyada uyanıyorum.
Yara senin dizinde, benimse kalbimde;
Bir türlü kabullenemiyorum.

Upuzun trenin ayrı vagonlarında,
İki ayrı musluktan akmaktayız görünürde.
Pamuk ipliğinin ucunda aşkımız,
Bir insandan başka bir insana dönüştüğünde.

Kum saatini başımın üstüne koymuş,
Kadere yüklüyorum her şeyi.
Bir yetimin feryadı gibi,
Alevi titreyen bir mumum, kandilinde zayi.

Çöl masallarında,
Bir çiçeğe konan kelebekler gibi,
Yaralarımdan kan sızarken, eksilirim her gün.
Duyduğum suçluluk duygusunda, vurdu bu son darbeyi.

Feleğin sillesi bu ya, efsaneye göre,
Defterim dürülüp ahireti boylamışım.
Sura üflenmiş dünya ağrım,
Etimdeki kalbimden kanatlanıp seni aramaktayım.

15 Aralık 2023 / Cuma / Ankara