Dünya Şiiri - Halil Kumcu

Yüz bin manalı, ah şu insanlar ah,
Her ömrün sonu muamma ki, eyvah.
Bir tabut düşün, içinde sen ki vah,
Bu kaçıncı tarumar yalan dünya?

Her seçiş bir vazgeçiştir felekten,
Varlık ve hiçlik sendedir söyleten.
Çıkmaz sokaklar, gam tuzağı kasten,
Sefan yalan, kastın bana mı dünya?

Bir avuç yüzsüz, açgözlü, ne elim,
Kalburda can eler, tutmaz ki elim.
Bu varlık âleminde sustu dilim,
Masken yalan dolan, değil mi dünya?

Sonsuz gibi görünen kalbi beşer,
Alın yazısı gerçekleri söyler.
Kül olabildin mi, ondan haber ver,
Gelen gider, kalan var mı ki dünya?

Sinende yara açan gönül kocar,
Hüzün mevsimi, kör talih der yaşar.
Gün olur adsız bir mezarda yatar,
Çırpınıp içinde döndüğün dünya.

Hayat külfet, oh, ebedi yolculuk,
Baki olana kavuşmak, sonsuzluk.
Kalp ile dil arasında yoğrulduk,
Her şey fani, her şey geçici dünya.

Ey bedbaht nefis, ebedi mi sandın?
Senet mi yaptın, kapını çalmasın?
Bir damla fazla, kıyamet bakmışsın,
Konan göçer, elbet bir gün dünya.

Kalbinin bir köşesinde bir rüya,
Keder ovasında bir hayal kara.
Dara düştüğünde mazide ara,
Bir gün öğütür, bir gün bizi dünya.

Aldırma diyorum, aldırma yıllar,
Aşkı zihnine yük olur bu diyar.
Bir konak yerinden yoluna çıkar,
Kervandan başka nedir ki bu dünya?

Ey ebedî için halk edilmiş yolcu,
Yeminle her takvim, hiçliğe doğru.
Katiyen bil ki, bu hilkatin sonu,
Ne mağlup, ne mahcup, şu garip dünya