Çokça sen azca ben içinde biz 8
Kimsesizdim. Hiç kimse senin gibi dokunup, bakmıyordu. Sana ulaşma çabalarım sonuçsuz kaldıkça; kendi içimde kimsesizliğime saklanıyordum. Dinlemeye doyamadığım şarkılar bile şimdi beni boğuyordu. Sessiz kalmak istiyordum. Hiç kimseler görmesin beni, ses olmasın. Seni düşünmeliydim. Şuan ne yapıyorsun acaba, kulaklarım çınlamadığına göre beni düşünmüyordun. Oysa ben her an seni yaşayıp seni düşünmek istiyordum. Çoğu zaman nefes almak için kuşandığım kalem, kâğıt, şiir üçlüsü en yakın dostum olmaktan çıkıp, en azılı düşmanım olup beni boğuyordu. Kimsesizdim ve sensiz oluşum içimdekileri dışarıya vurmaya yetmiyordu. Artık kimsesiz olmak istemiyordum. Seni bulmak, seni yazmak, sana dokunup senin yanında olmak istiyordum. Seni arıyordum satır aralarında çokça kimsesizliğimle, senden yoksun seni yazıyordum. Sen uzak bir yerlerde nefes alıyordun. Ben kendi nefesimle boğulurken sen diye…
Sensiz nefes almak, sensiz bir dünyanın içinde yer almak, nasıl bir mecburiyetin doğurduğu tabuydu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta