Çokça sen azca ben içinde biz 5
Özlemiştim. Seni ve seninle birlikte yaşanan her şeyi bir bütün içinde…
Eksik parçasıydın bunca özlenmişliğin içerisinde olup, dışarıda kalışınla. Özlemiştim yalan değil yollarını bile gözlemiştim. Seni özlemenin bile kutsal sayıldığı birçok yazıya seni nasıl özlediğimi işlemiştim. Seni hem özleyip, seni hem yazmak birde üzerine sensizlik tarafından kuşatılmış olmak çoğu zaman yazdıklarımı bölse bile, seni özlemenin ayrıcalığıyla kendimi yaşatmıştım. Sen özlem duvarlarına kazınmış sıva, ben sana vurulmayı bekleyen malası olmuştum. Seninde özlediğini bilmemiş olsaydım işte o zaman özleminle ölürdüm. Belki ellerinden, gözlerinden, sözlerinden, gülüşlerinden, teninden uzaktım ama özlemine yakındım. Özlemiştim yalan değil. Özlem duydukça resimlerine özlemimi anlattığımda gerçektir. Özlemiştim bir gün bu özlemin son bulacağı gerçeğini kendi içime sindirerek…
Özleminin yaşandığı zaman dilimleri, özledim gerçeğini yüzüme vuruyordu.
Kayıt Tarihi : 15.12.2014 21:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!