Çokça sen azca ben içinde biz 19
Ve şimdi saatler sensizlikten geçiyordu en geçmezliğiyle…
Günler geçtikçe çoğalıyor bir o kadar eksiliyor ve uzak kelimesinden ilk defa nefret ediyordum. Başına tek bir harf ekleyip (t) gerçeğinin bu olması gerektiğini kendime kabul ettirmeye çalışıyordum. Yoktun artık ve uzaktın daha kötüsü bir harfin içimden koparıp çıkarttığı kayboluşumdun. Oysa farklı olabilir diye düşündüğüm zamanlarda olmuştu ve şimdi düşündüklerimin yitip gitmişliğini gördükçe; kurtuluşun sende değil, benim eserim olan bir kopuş senaryosunun oynanılışına tanıklık ediyordum. Kendimi bu yüzden hiçbir zaman affetmeyecektim. Seni yaşamak varken, sensizliği yaşamayı seçtiğim ve şimdi bunu seninde kabul etmişliğini izlemişliğim karşısında...
Yüzüm onunla gülüyordu
Ama o bunu hiç bilmiyordu
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta