Dümdüz yazılar 1 Şiiri - Aytekin Orhan

Çokça sen azca ben içinde biz 1

Seni düşündüm. Kendimi bir kenara bırakıp, sadece senin gözünden dokundum dünyaya. O an dünya hiçte düşündüğüm gibi çıkmadı. Yalnızdın. Düşünceliydin. Yorgundun. Üstelik kendi içinde özlemlerinle savaş veriyordun. Sessiz bir sabahtı uyanmış olmalıydın. Saçların dağınık, gözlerinin içinde beliren isteksiz bir güne uyanıştı. Hayata geçmeyen hayallerin, bir türlü aklından çıkmayan dünlerin getirdiği bezginliklerin içine çıkıştı. Yeni bir gündü dünden çokta farkı olmayan, sadece takvimlerden bir yaprağın daha eksilmiş olduğu. Saatler geçmişti. İçinde kopan fırtınalar bir dinip bir başlıyor olmalıydı. Oysa sen amazon savaşçısı kimliğine ne kadar uzak kalmıştın. Seni özlediğimi sana haykırmak istiyordum. Senin yanımda olduğunu düşleyip, son konuşmalarımızı zihnimden geçiriyordum. Sonra yine sana döndüm. Gün bitiyordu. Koşturmacalar içerisine gizlediğin yalnızlığın saatleri geliyordu. En kötüsü yalnızlığına dokunamamaktı. Seni görüyordum. Seni izliyordum. Seni hissediyordum ama dokunamıyordum. Sen oralarda kendi düş bahçenin içinde gezinirken, ben buralarda sensizliğin nöbetlerini tutuyordum. Gün kollarını açarak geceyi kucaklıyordu. Yıldızlar gökyüzünde yerini almış, gözlerin geçmişin izleriyle yıkanmıştı. Yağmurlar şehriydi. Yıldızları silip süpüren ansızın. Düşüncelerini alıp götürmesini isterdin. Sen yeni doğmuş, kendi isteklerinin hayata geçmiş olmasını dileyerek. Bir yıldız tuttum senin için, sana yolladım. Onu her gördüğünde, seni düşünüp seninle yaşadığını hissetmen adına. Adını "sevgim" koydum. Sevgim...