Dostoyevski Efendi Şiiri - Mahmut Turan 2

sen gidince,
çok bozuldum biliyor musun?
sağlığım bozuldu,
uyku düzenim bozuldu,
ağzım bozuldu...
birden irkiliyorum,
üçten aşağı yatmıyorum...
bütün uzun yol şoförlerine küfrediyorum her gördüğümde,
bütün otobüs firmalarına kin besliyorum...
şehir içi bir trafik yoğunluğu var beynimde,
şehirler arası bir durak içimde...
sen gittiğinden beri;
kalbime tuz ruhu döküyorum günaşırı,
bütün evi alkolle yıkıyorum her gece...
görsen;
bir şiir çıkıyor,
bir şiir çıkıyor nasıl!..
bütün alışkanlıklarım tedavülden kalktı.
akşam ezanı bana evi hatırlatmıyor artık,
cebimdeki bozuklukları mutfaktaki tasa atmıyorum her iş dönüşü...
tesbih kolleksiyonumu dağıttım mesela,
saat takımımı bozdum...
yoğurt kutularında çiçek yetiştirmiyorum eskisi gibi,
evde kedi beslemiyorum...
yara bandını tütünle ikame ediyorum,
antibiyotiği rakıyla...
teselliyi annemle buluyorum,
rehabilitasyonu bir şarkıyla...
kuru öksürüğe,
uykusuzluğa alıştım da,
yokluğuna alışamadım işte bir türlü...
insanoğlu her şeye alışırdı hani.
biz insanoğlu değil miyiz Dostoyevski Efendi,
biz insanoğlu değil miyiz?..