Dostlar Şiiri - Hilal Erboyacı

a dostlar

yer sarsıldı
gök yarıldı
çöktü üstüme karabulutlar
kelebek etkisinde bozuldu büyü
istemsiz bir okun yaydan fırlamasıydı sesler
ah ne yürek yangınıydı anlatamam a dostlar

saat sustu
zaman durdu
gönül şaraba vurdu kendini
esrik bir umut gezindi imlerinde sabahın
ömürden ömür gitti sormayın demlerinde semanın
nasıl bir imtihan sancısıydı anlatamam a dostlar

bir bir söndü
nara döndü
kayboldu ufuklarım
gül perişan/ bülbül hazan
nergis suyun aksinde buluverdi kendini
kana kana bade içtik sabra sunduk bendini
gün uzarken vakit geçmez öldüm öldüm dirildim
dost elinden merhem umdum yaralarım dindirdim
ah ne güzel günler varmış bilemedim a dostlar

mahcup bir ses
aldı nefes
aydınlattı dünyamı
sabrın sonu selametmiş
aşkla yandık nura kandık gün ağardı çok şükür
gözyaşım mı yüreğimde sakladığım asaletim her daim
nefes aldım veremedim haber aldım dost sesinden sağ salim
bir duruşa şahit oldum öğrenecek ne çok şey var bir bilseniz a dostlar

soylu bir ses
aldı nefes
nurlu bir aydınlığa yelken açtı duygular
asumana erdi başım anlamlandı kaygılar
neyin sırlı nefesinde yok olurken mest-i naz.
bir semanın hikmetinde dönüp durduk yek-avaz
ehl-i dilden ruhumuza akıverdi bir nehir
bir nehir ki döküldüğü denizlerde Allah bir
acz-i beşer ne yazık ki bir gün şaşar kanarım
ondan ilham, hamken pişer sonra belki yanarım…
bir dokunuş ömre bedel yürek sesim neler söyler bir bilseniz a dostlar