Dost Doğa Şiiri - Ferah Yılmaz

Gurup Vakti,
Tüm doğa büründü kızıl giyisilerine..
Deniz durgun,
Birkaç martı sesi,
Ve birde ufka doğru ilerleyen geminin dumanı,
Başka bir şey görmüyor gözüm.
Ben yalnız bir bankta iki büklüm..
Düşünmek, seyretmek, görmek istiyorum.
Bir demet çiçeğe sevgili gözüyle,
Ağaçlara, tüm doğa yeşiline evlatlarım,
Ve masmavi gökyüzüne yuvam diye bakıyorum.
Var mı bana doğadan başka sevgili.
Benim için;
Ana kucağını büyük bir şevkatle açsa,
Tüm özlemlerimi, dertlerimi, neş’elerimi,
Yalnızca ona anlatsam
Haykırsam.
Kırar mı dersin beni?
O ki, doğa ana,
O ki, adem ile havayı doğuran,
O ki, insana yaşama sevinci tattıran,
Dört mevsimi yaşatan..
Sevmeyi sevilmeyi kucağında başlatan..
Baharın aşkını..
Yazın sıcaklığını,
Sonbaharın hüznünü..
Ve kışın çaresizliğini..
Var mı bana heyyyyyyyy! ! ! doğadan başka sevgili….

Günbatımından yaşama dair… Dağarcık /1980