Dört On Yedi Şiiri - Mustafa Söyler

Ağzımda cigaram
Enkazla biz bakışırız
Nerden gelir bilmem
Bir ses duyar gibiyim
Ha çıktı çıkacak
Beton yığını kalbimin
Annen çıkacak diyor
Rüyamda gördüm babamı
Biraz içli ve sinirli
Neden sonra sustu konuşmadı

Diyorum bazen
Dört on yedi
Üç kere sayıkladım ismini
Evlerimiz vardı hani anneciğim
Balkonlardan çağırdığın
Yanakları al başında mavi yazma
Hani dün git demiştin
Bugün işte geldim inadına
Geldim üstünde tonca enkaz
Üstünde parçalandı bedenim en az
Saklıyor mu seni benden başkasına

Bak işte geldim
Sesinle uyanmak vardı anneciğim
Sen beni bekledin
Ne de çok bekledin
Minareler yıkılırken üzerime
Selalar yağıyor üzerimize
Cinayet bu, gecelerce süren
Kaybedince aklımı başımdan
Hani o güzel yemeklerinle
Top oynarken arkadaşlarla
Çağırmalıydın beni anneciğim
Halbuki akşam ezanı olmadan
Babam işten gelmeden

Kalbim hıçkırıyor
Beton yığınlarının arasında
Ellerim kanıyor
Molozları tırnaklarımda
Vahşete dalıyorum
Gecesiyle gündüzü karışık
Dört gün üç gece bakıştık
Cevizlerini yakarak ısındım
Beyaz küller saçlarımda
Saçlarım kül kokulu beyazlarda

Tanrı’nın gazabı gelmiş
Tellallar hep bir ağızdan
Kaderinizdir diye kaçar
Yıkıyor karşımda
Nebukadnezar
Babil’in asma bahçelerini
Yıkılsın o esefleri
Baykuşlar keskin süzüyor
Şubat’ın yüzündeki sırıtmalar
Mayıs’ın gözleri kanlı yaşlar

Balkonundan bakar annem
Babamız hep kahramandır
Kolon altında ağabeyim
Sana koşuyorum
Yerde yatmak olmaz
Saçlarında kum taneleri
Uyan ağabey uyan
Dizlerimi vuram da vuram

Gecenin bu saatinde
Beynime saplandı
Karşıda şıp şıp su sesi
Ah eyledim Maraş seni
Her şeyimi aldın benden
Ölsem de unutmam seni.