Dört Mevsim Şiiri - Kasım Kobakçı

Sahillerin eteklerini döverdi kaynayan dalgalar,
Aydınlanır ufuklar, suların rengi kırmızı olurdu.

Gökyüzünde bir ateş topu olan güneş,
Sönmeyen bir ateşe çevirirdi yüreği,
Ardından gelirdi ayrılıklar,
Sabah akşam yanardı yer ve gök,
Yağmur ve karın serinliği kuşatırdı havayı,
Göğsümü doldururdu yarına duyulan özlem.

Ne yollarım sana çıkardı,
Ne de sen yanımdaydın,
Biletim kesilmişti o yaz,
Sürgün edilmiştim mavi denizlerden o yaz,
Sevgisizlikten karbon zehriyle yanmıştı yüreğim,
Dünyam kavrulmuş, yaza dönmüştü dört mevsim.