Dört Duvarlı Kapısız Han

Dört tane duvar,
Dördü de birbirinden ukala.
Sarmışlar etrafımı,
Bir de keyfimi soruyorlar utanmadan.
Sanki bilmiyorlar;
Aklım, fikrim, bir de şu serseri kalbim,
Pılını pırtını toplayıp O'na göçtüler.
Beni bu odada, ceketim bile olmadan,
Dört başı mamur bir yalnızlıkla,
Dazlak bırakıp gittiler.
Aşk olsun be çocuklar!
İnsan giderken bari beni de götürür,
Yalnızlık dediğin, tek kişilik bir bilet midir?

Dört tane duvar,
Dizilmişler karşıma, seyrediyorlar.
Ben kendi oyunumda, kendi sahnemdeyim,
Onlar bedava biletli seyirciler.
Tam kitabın en can alıcı yerindeyim,
Yahut filmde esas kız oğlana bakacak...
Pat diye sonunu söylüyorlar.
Tadı kaçıyor hayatın, tuzu kaçıyor.
Ayıp oluyor sayın duvarlar,
Sanata biraz saygı yahu!

Sonra bakıyorum, vicdan yapıyorlar.
Yalnızlık boyumu aşınca,
Üstüme üstüme gelip sarılıyorlar.
Niyetleri iyi, biliyorum ama
Mübarekler sarılmıyor, kaburgamı eziyorlar.
Nefes alamıyorum sevgiden (!)
Ayıp oluyor sayın duvarlar,
Sıkmayın canımı bu kadar.

Birinde yamuk bir harita, gidilmemiş yollar...
Birinde Pablo Picasso; suratı asık, şekli bozuk.
Biri cömert; pencereyi açmış, rüzgarı buyur etmiş,
Öteki ukala; baştan aşağı kitap dolu,
Bilgi satıyor bana bu saatte.
Yahu sizin hiç mi derdiniz yok?
Hiç mi sevmediniz bir tuğlayı, bir sıvayı?
Fazladan bir cigaranız,
Fazladan bir neşeniz yok mu hiç?

Nihayet gece bastırır.
Dört tane duvar;
Üflerler lambama, odamı soğuturlar.
Biri yorganı çeker üstüme,
Diğeri başlar bozuk sesiyle bir ninniye...
Gözümde uyku değil, O'nun hayali varken,
Uyutmaya çalışıyorlar beni zorla.
Ayıp oluyor sayın duvarlar, vallahi ayıp oluyor...
Bu saatte, İstanbul uyur, ben uyumam,
Aşık adam hiç zorla uyutulur mu?