Döngünün Aksi Şiiri - Kasım Kobakçı

Döngünün aksi,
Her seferinde, aynı eşikten atlayıp, içeri giren o tanıdık his,
Söylenip yarım kalmış cümlelerin, boşluğundan sızan o keskin sızıyla,
Zamanın çarkında, aynı noktaya dönüp duran, bir mil gibi,
Kaçınılmaz veya benimsenmiş..
Sessizliğin çığlığını, defalarca duymuş duvarlara inat,
Kendi geçmişiyle yüzleşip, yine aynı dersi çıkarırcasına,
Kaderin ördüğü bu ağdan, bir kaçış yolu arayarak,
Çaresizliğin dilinde, tavan arasında gezinen rüzgar uğultusu,
Ve ay ışığının, parkeye vuran, solgun huzmesiyle beraber,
Sıkıca örtülmüş, perdelerin ardındaki, donuk bekleyişe,
Kitaplıkta, okunmamış kitapların ağırlığı,
Banyoda lavanta, biraz da sabun kokusu,
Pili bitmiş bir metronomda, takılıp kalmış,
Sallanan ve dayanıksız, bir masanın ayağındaki marangoz talaşı, suskun telefonun ahizesindeki,
Durmuş vantilatör pervanesi,
Ve fren sesiyle, sokağın nefesini tuttuğu, o anlık tereddüt,
Kimin eseriydi bu, hem uzak hem içsel dinginlik?
Tavandaki, eski tavan vantilatörü,
Ressamın tuvalinde, bir türlü bitiremediği zehirli fırça darbesi,
Renkler,
Tonlar,
Dokular,
Kontrastlar...
İnce bir fırçayla işlenmiş, minyatürlerin durağanlığından,
Her perdede, aynı repliği söyleyen, bir başrol olmaya mecbur,
Ve sütle bal karışımı kupalarda, dumanın tütüp yok olduğu,
Pastel,
Derin,
Canlı cansızlığın, mühürlenmiş anlarına dokunarak, kendi içinde çözünen,
Hiçliğe karışmadan önce, benliğin tüm katmanlarını, sessizce kat ettiği,
Uykudan hemen önceki o bulanık, tekrarlayan düşünceler,
Kalbinde taşıdığı, o bildik sızıyla yarınlar kapkara,
Yıkılmış, ertelenmiş planlar ve başlangıçlar arasında kapkara,
Acısı hiç geçmeyen, eski alışkanlıklardan,
Yaşanmamış o sürgün, tanımsız korkular yeşertir..