Hüznün adı hasretti, sana...
Hasretin sebebi uzaktı, gurur...
Uzağın sorunu mesafeydi, kaçış...
Mesafenin amacı ölçülmekti, merak...
Ölçülmenin değeri anlaşılmaktı, sadakat...
Anlaşılmanın rahatlığı huzurdu, güven...
Huzurun mutluluğu sevinçti, inanç...
Sevincin çabası yaşamdı, gerçek...
Yaşamın sırrı sevgiydi, sonsuz...
Sevginin temeli saygıydı, anlayış...
Saygının bedeli ödüldü, sevda...
Ödülün gururu emekti, adanma...
Emeğin karşılığı vermekti, karşılıksız...
Vermenin özü fedakarlıktı, paylaşım...
Fedakarlığın sonucu kazanmaktı, birlik...
Kazanamanın riski kaybetmekti, bencillik...
Kaybetmenin acısı korkuydu, yalnızlık...
Korkunun gelişi kaçınılmazdı, dayanılmaz...
Kaçınılmaz olan ölümdü, acı...
Ölümün çözümü yoktu, çıkmaz...
Yok olmanın tılsımı,
Rüzgara yenikti...!
Yenilginin ucu, yine hüzündü...
Hüznün adı hasretti...
Bodrum, Aralık 2006
Tevfik PekelKayıt Tarihi : 21.12.2006 12:48:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir türkü vardı; '' Lokman hekim gelse, yaram azdırır.Yaramı sarmaya,yar kendi gelsin...''belki de unutulmuş bir türküydü, nereden dilime dolandıysa..? işte öyle...
etkileyici br çalışma olmuş...tebrikler..
TÜM YORUMLAR (1)