Dön Gel Şiiri - Halil Kumcu

Bir gün dön de al emanetini,
Kan ağlıyor gözlerim kurşuni.
Daraldı tende vaktimiz, dön gel.
Gel al diyorum kalbimdekini.

Harcandı ömür, geçti boş yere;
Yüreğim dayanmıyor, ne çare?
Henüz vakit varken, hadi dön gel.
Bir daha da gitmemek üzere.

Anılar aktı gözden, sel oldu;
Dilime bindi yaran, sır oldu.
Dön gel, dayanamıyorum, dön gel.
Kahrından gönül virane oldu.

Gündüz hayalimde canlanırsın,
Gece düşlerimde dolaşırsın.
Bir bilsen nasıl özledim, dön gel.
İnan içimde bir tek sen varsın.

Sende kalanın yarısı bende;
İzler taşıyor her karesinde.
Depreşti sensizliğim, çık dön gel.
Dön geriye derim bir şekilde.

Kara bağrıma binen ateşler,
Adeta cehennemden gelmişler.
Ne durumda olursan ol, dön gel.
Ayrılık ölümden bile beter.

Derinleşiyor deli özlemin;
Yıllar var dolmadı hâlâ yerin.
Pişmanım yâr, ne olursun dön gel.
Açtığın yara bil ki çok derin.

Alışamadım ayrılığa, gel;
Sevemedim bir başkasını, gel.
Kulun kurbanın olayım, dön gel.
Dindir bu hasret acısını, gel.

Dön gel artık, bekliyorum aşkım;
Dön gel neredeysen, benim yazgım.
Kurban olayım yaşına, dön gel.
Dünyan yıkıldı altında kaldım.

13 Mart 2024 / Çarşamba / Ankara