Dolunay Sönerken Belki Şiiri - Seyfi Karaca

Birgün dolacak bu bulutsuz gökyüzü gülüm
Hic sanmadigin ve ummadigin kadar birden bire serinlere
Doludizgin yol güdüp mevsim gezdirirken birbirini kovalayan iklimler
Tükenecek bir bir daldaki yaprak duvardaki takvim
Akip duran ömrün yalniz pinari kaba kacaga dolup tasarak
Gide gele yollar irayacak yorulacak saat sarkac ve zaman
Uzaklastikca vardim sayan careyi derman bilip
Umudunu inancini yitirenlerin hayati da yoktu cünkü
Gelip gececek öylece saz söz sus ve fasil
Kirilacak su testisi su yolunda ay dogarken belki
Belki gün günden asip giderken sararmis otlara solmus yokusa bayira
Nasil aksam oldugunu bile bilmeden
Ögünden sudan kesilince cesme caglayanlar gülüm,
Kapisini calip cirasini yakan olmayan evlerden
Söndügü yerde islak ve yitik bakislar birakarak
Albümsüz fotograflar,
Sessizligin yükünü yola saracak

Nisan / 21