Doludizgin Demlere Şiiri - Seyfi Karaca

Ben beni bilmem mi
Böyledir kösesi bucagi divaneligimin ve böyleyimdir ben
Teninden kopup dökülen sancilarin
Ruhuna acik kalpli acilarden amelyatsiz sizan ustura kesigi boyanmis..
Tundralarda gezip sehirlere rastlasmak gibisine böylesi
Zerafetiyle hoyratiyla bir inciyi yahut kabaca inceligi duyarak
Dokunmussa ordaki yaraya ey sebep der, yider güderim doludizgin bahari yazi
Omzuma konan kuslari, parmaklarimdan ucan benekli böcekleri
Dallar deger alnima aralanan yagmurdan ve günesten
Beni seviliye yoran düsleri yider güderim
Cesaretin
Özverinin
Özgüvenin
Sefkatin ve özgürlügün derin köklerinde insan manasini yazip okuyarak
Hayati ve sonsuzlugu yider güderim
Asmalari, gelincikleri, yabani, güzü, topragi izler gözler yider güderim
Hic kullanilmamis asklarla heveskar kadinlarin huzurunda koynunda
Ve kavun mevsiminden gecer göcerken sonbahar
Rüzgarin sesi solugu denize
Cayin bugusu doludizgin demlere
Denizinkisi kaptansiz yelkensiz firtinalara, ben beni bilmem mi…
Bir hircin tekne kopar cözülür bazan baglandigi kiyidan..
Irmaklarda güz sicaklari yikanir
Fikrinde oynasmak vardir
Bir sakin kiz güzelligi oturur bakar bana eski Limana yakin
Cuma salasinin okundugu zaman sularindan
Güneslenen evin bahesi cercevesi
Sevisen rüzgarlara cicekli

.Ekim / 24