Dolu Ama Taşmaz Şiiri - Mustafa Ayten

Dolu dopdolu bir tas
sineye çekmek kâr etmiyor içindekileri
sıkışmış harfler durmadan savaşıyor
ne ölen var ne de tastan dökülen
sayılarla dolu kağıt parçalarıyla kaplanmış bir tas
söyleyin ne işi var dört tekerin bir tasta
iki kat beton iki kat kolon nasıl sığar bir kafaya
kimin bu gözyaşları
söyleyin kimin bu gözler
nasıl taşırılır bir tas
bu gözler buraya ait değil
bir et parçasına ait bu gözler

söyleyin nerde bu gözleri kaçıran yürek
nerde o karanlık alem
neden uzaklardan ağlıyor
o mu bu gözleri çağıran
o mu bu gözyaşlarının sebebi
söyleyin bu tastakiler nasıl gider bu yüreğe
çiğnesem olmaz mı harfleri
kolonları kırsam düşmez mi bu yüreğe
nerde bu 4 tekeri süreceğim yol
söyleyin ne işim var benim bu tasta
müebbet mi yedim yoksa
engelliyor sayılarla dolu kağıt parçaları
yüreğe doğru koşan cümlelerimi
sıkışıyor göğüs kafesim
yanıyor ellerim bu gözyaşlarında
eriyorum çaresizliğimle
uzatılacak bir el yok mu kelepçeli ellerime
oysa her şey var bu tasta
korku var kabuslar var
bir el sadece bir el yok
beni bu tastan çıkaracak
kendi karanlık alemime götürecek
ve orayı aydınlatacak
nerede bu eller
nerede bu yürek
nerede bu alem