Doğumhane Şiiri - Nahit Can Aydın

Artık sabahın aydınlığına kalkmayla ilgilenmiyorum
Karanlıklarla daha bir haşır neşirim…
Ve mutsuzluğun ağacını diktim yüreğimin tam ortasına…
Küreklerle, kazmalarla… Kanata kanata…

Artık ilgilenmiyorum yeni çıkan kitapların şatafatlı kapaklarıyla,
Sayfaların arasında kayboldukça özlüyorum, hayallerimizi…
Medeniyete sırtımızı dönüp on adımdan düello yapar gibi
Alnının çatısının kiremitlerine ateş etmek gibi…
Her yerde göze batan;
Heyecanlı, ürkek, İstanbullular olmak..
Hayallerimiz vardı ertelediğimiz…
Yalnızca bize ait olan hayallerimiz…
Kirletilemeyecek kadar jelâtinli...

Artık aşka inanmıyorum.
Her zaman inandığım yalandı.
Şarkılarla ağlarken;
“Sevgilim” sözcüğüne bir anne bulamıyorum..
Oturup gözyaşlarımı sayıyorum…
Hep bir önceki kadar israflı…
Ütopik ve düşsel imgelerle vals yaparken
İhtişamlı bir balo salonunda (no smoking’im)

Artık bitmeli bu doğum…
İşte az önce doğurduklarım…
Çok kan kaybettim yine her zamanki gibi.
Yüreğimin bu kaçıncı sezeryanıdır..................... bilmiyorum.