Doğubayazıt(Güneş Doğubayazıt'tan Yükselir)

Vuruyorken bir sabah güneş Ağrı dağına,
Konardı tebessümler yarin gül dudağına.
Esen ilk rüzgarıydı yaylanın ılgıt ılgıt,
O dem uyanıyordu,düşten Doğubayazıt
Minareden yükselen sesler sise karıştı,
Bu yükselen ulvi ses Allah’a yalvarıştı.
Ellerini bir çocuk uzatmıştı Allah’a,
Geceler son hüznünü bırakırken sabaha.
İshakpaşa uzaktan ufuğu süzüyordu,
Hicran ile bakışı dağlarda geziyordu.
Melül bakışlarıyla boyacı,yetim çocuk,
Düşüyordu yollara üşüyorken her soluk.
Elinde can bulurken viran dağlar çobanın,
Dilinde destan oldu,sevda Hani Baba’nın.
Keşişin Bahçesi’nde bir güzel gülüyordu,
Ağrı dağına karşı türküler söylüyordu.
Rüzgar Ağrı dağına vuranda serin serin,
Bir gurbet türküsüydü dudağında askerin.
Bir çocuk koşuyordu,dokuz on yaşlarında,
Tık tık ayak sesleri kaldırım taşlarında.
Bir çiçekti her çocuk güneşe koşuyordu,
Bahçıvandı öğretmen,ona su taşıyordu.
Ufukta bir geminin yelkeni sönüyordu,
Gittiği son seferden güneşle dönüyordu.
Bu efsane yelkenli peygamber gemisiydi,
Ve “Kon” diye seslenen vahyin ta kendisiydi.
El ele tutuşarak şehre iniverdiler,
Bir veli,ve bir PAŞA, önlerinde peygamber.
And içip bu toprağı kutsadılar bir sırla,
İşlemekte elleri bu yurdu bin sabırla.

İŞTE O GÜNDEN BERİ UFKU AĞARSIN DİYE,
GÜNEŞ GÖNDEREN BİZİZ HER SABAH TÜRKİYE’YE.