Doğru Sensizlik Şiiri - Kağan İşçen

beyaz bir çiçeği üstüme örtüyorum
ne desem düşlerime dokunuyor ucu
uzayan öykülerle sıkılıyor canım...

ölü renkler doğuruyor şımarıklığın
yavan kuşkularında
kendini kendinden saklayışının
öyleyse beni gülüşlerinden sakın
doğru sensizlik daha güzel
yalan seslenişlerinden...

rüzgarlı atlar gibi koşuyorum
yorgun caddelerde mavilere takılmadan
özlemlerin bile unuttuğu kasabalarda
sürdüm izini yalnayak çıplak bakışların
sana rastladığımı sanmışım
ahmak ıslatanlara döndüm yeniden...

bakımsız odalarda hasta şairler gibi
konuşmaya hevesi kursağında
güneş artıklarına açım
saç uçların kıymık kıymık
kimsesizliğinde sabah beklentilerimin
ama abartmamak lazım
hâlâ arkasındayım sözlerimin
sadece üzerini gri bulutlar kaplamış
bir iç denizle
rötuşladım ümitlerimi...