İnsanlık anlamıyor, nefsini dinliyordu,
Hıncı ve kini vardı, Rab’bi tanımıyordu…
Ne vaşak bırakıyor ne onu tanıyordu,
Doğayı katlediyor, ona hiç acımıyordu…
Sanki yemin etmişti, leoparı vurmaya,
Soyunu kurutmaya, tek can bırakmamaya…
İsyanı hiç dinmiyor, dinecek de değildi,
Düşünemediğinden, sıra kendisindeydi…
(2013)
Mehmet Tevfik TemiztürkKayıt Tarihi : 9.4.2014 03:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!