Gönlümdeki tahtan hiç inmez iken;
Ben ortada yokum, diyemezsin ki!
Fikrimdeki her adımda var iken;
Ben yok oluyorum, diyemezsin ki!
Vücudumu sarmış yaralarımın;
Lokmanı, hekimi, ilacı sensin!
Kan revan yaralarım taze iken;
Ben kayboluyorum, diyemezsin ki!
Benim yön gösterici pusulamsın.
Sağım, solum, düzüm... her tarafımsın!
Ben yola daha yeni girmiş iken;
Ben bozuluyorum, diyemezsin ki!
Kayıt Tarihi : 11.2.2019 13:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!