Diyemedim Şiiri - Serap Demirtürk

Karanlıklar içindeydim,
Şimşeğin ışığına muhtaçtım.
Susuzluğum had safhadaydı
Ve sen geldin;
Sırtında yağmur damlalarıyla.
Kucağında yaradanın sevgisiyle,
Geldin oturdun gönül soframa.
Sözler aştı dağları,
Denizler taştı ne çok söyleştik...
Daktilomun tuşları ağladı sen anlattıkça
Babam dedin,
Annem dedin,
Kızım dedin de bağrımı deştin.
Yaralı kaplanlar misaliydin,
Yüreğini gömüp kuma,
Geçmişle gelecek arasında
Yer bulamadın kendine...
Öyle bir yağmur yağdı ki
Gözlerimden yüreğime
Diyemedim...
Bendeki gücü vereyim dedim de
Veremedim...
O kadar gururlu,o kadar asil
Ve o kadar ulviydi ki yüreğin...
Sevgi adına,
Dostluk adına ne varsa
Vermek isterdim sana...
Veremedim...
Ahretliğim,can dostum...
Nerdesin bilemedim.
Kanadım kırıldı
Diyemedim.
Dostluğuna sığınmak istedim de
Bulamadım ne seni
Ne de o dost yüreğini.
Ölülerin ardından ağlanır,
Ya yaşarken yok olanlar
Nerdedirler bilir misin,
Bilip de söyler misin?
Sanmam ki bilesin.
Sanmam ki diyesin.
Sanmam.
Çünkü senin yüreğin
Dolmuş da taşmış,
Taşmış da aşmış.