Diyarbekir 19, Şiiri - Sinan Karakaş

DİYARBEKİR OKSİJEN
Diyarbekir oksijen, ben soluyan bir varlık,
Onsuz kaldığım zaman, nefeste olur darlık,
O hürmete layıktır, o mukaddes bir belde,
Onu hor görenlerin, yaptıkları barbarlık.
...
Sen tarih ben sayfanda, bir yolcu ve bir nokta,
Ben seni soluyorum, sıcakta ve soğukta,
Bu karanlık bir dönem, bil ki bu da geçecek,
Dünkü ihtişamını, görüyorum ufukta.

Özgür Mezopotamya, sende çıkar doruğa,
Sen bu güne gelirken, katlandın çok zorluğa,
Sen elmassın cam değil,bakma cam sananlara,
Razı olmazsın Haktan, başkasına kulluğa.

İster sor toprağına, veya sorun taşına,
Bakmayın bugünlerde, çatık olan kaşına,
Yüreği öyle temiz, öylesine yumuşak,
O göstermez bakmayın, gözündeki yaşına.

O benim oksijenim, ben onu soluyorum,
Onu yaşar gördükçe, bilin ki yaşıyorum,
Dayanamam, hiç kimse, sakın onu üzmesin,
Onu üzgün görürsem,bilin ki ölüyorum.

O bir Diyarbekirdir, belki de suyu serttir,
Diyarbekir insanı, daim mertoğlu merttir,
Bugünlere bakıp da, ona değer biçmeyin,
Onu bu hale koyan, her şeyi yıkan derttir. SİNAN KARAKAŞ