Diri İken Ölmek Şiiri - Kerim Özkan

Korku ve huzursuzluk bir türlü terk etmiyor şu bedenimi.
Korku kanımla karışmış ve bir kobra zehiri gibi bütün damarlarım da cirit atiyor sürekli.
Huzursuzluk ise göğsümü sarmaşik gibi kaplamiş,nefes alma diyor gibi.
Ansızın bir telefon gelecek,ve dünya yerle bir olacak sanki..

Kahvaltı gibi bir öğün artik yok hayatım da.
Bazen, öğlen kızıltepe de "yörem" adın da bir lokantaya gidiyorum,karnımı doyuruyorum ama ruhumu doyuramıyorum.10 dk oturup çikiyorum.Yediğim yemekten zevk almiyorum.Sadece midem ağrımasın diye lokmaları zorla yutuyorum.Hiçbir şeyden tad almıyorum..
Günde bir kap kaçak tütün içiyorum,kahvalti yapmadan mirra yudumluyorum.
Bu lanet duygulari içimden atacak hiç bir madde,hiç bir zehir,hiç bir duman yok biliyorum..

"Keşkeler" sürekli içimi kaplıyor,beynim sürekli uyuşuyor,eski anılar peşimi bırakmıyor.
İçim de fırtınalar kopuyor ama belli etmiyorum.
Yalnızlık ciğerlerime kadar işliyor,nefes alip vermek beni yoruyor..
İçim de anlatacak çok şey olmasına rağmen hiç konuşmuyorum,sürekli dinliyorum.
Söyleyecek birşeyim yokmuş gibi davranıyorum..

Kadere inaniyorum,herşey olacağına varir onu da biliyorum!
Ama şu lanet hislerden kurtulmayi diliyorum,
kökünden kuruyup bitsin istiyorum..
"Uzaklara gidip bir daha gelmeme" arzusu peşimi bırakmasıni temenni ediyorum.
En kötüsü mü ? ölmeyi tatmak istiyorum...