Dinle sevdiğim;
Usulca kapat gözlerini,
dinle kalbimin sessiz çığlıklarını,
dinle…
Denizler en mavi,
ormanlar en yeşil olsun gözlerinde,
rüzgarın fısıltısı sürsün saçlarında,
her yaprak titrediğinde, senin adını okusun toprağın.
Dinle sevdiğim,
dinle…
Kalbimin en ölmez, en duru sesini,
sonsuz bir gecede yıldızlı geceler doldursun hissettiklerini.
Kapat gözlerini,
sanki bir çığ damlası kirpik uçlarında gibi,
kuş seslerinde cıvıldayan seher gibi,
mor akasyalar renginden çok daha düşsel…
Bir seher vakti…
Avuçlarından öperken seni,
her bir nefesinle ruhuma düşen güneş ışığı gibi…
Dinle sevdiğim,
kapat gözlerini usulca,
nefesinle sonsuz iklimler yayılsın ruhuma…
Ve bil ki,
her nefes alışında sana doğru bir adım atıyorum,
her düşüncende içimde bir çiçek açıyor,
her özlemin rüzgarla birleşiyor ve benimle dans ediyor.
Dinle…
Sonsuzluğun kıyısında
denizlerle konuşan ayın,
gökyüzüne düşen bir yıldızın
senin adını fısıldadığını duy.
Geceler seni getiriyor bana,
gün doğarken seninle yeniden doğuyorum.
Dinle sevdiğim…
Sana dokunmak için değil,
sana hissettirmek için buradayım.
Her anın bir hazine,
her gülüşün bir cennet,
her sessizliğin bir şiir…
Dinle…
Ve unutma,
ne zaman gözlerini kapatsan,
ben hep oradayım,
senin kalbinin tam ortasında,
usulca, sessizce, ama hep…
Kayıt Tarihi : 14.4.2022 01:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir sabah, dünyanın uykuda olduğu bir anda, iki ruh birbirini fark etti. Göz göze gelmediler; çünkü henüz karşılaşmalarına gerek yoktu. Kalplerinin sesleri, sessizliğin derinliğinde birbirine dokunuyordu. O, uzak bir denizin kıyısında duruyordu; rüzgar saçlarını okşuyor, martılar uzaktan çağrıda bulunuyordu. Diğer ruh ise bir ormanın içindeydi; ağaçların gölgesinde kuş cıvıltıları arasında sessizce yürüyordu. Ve bir gün, güneşin ilk ışıklarıyla birlikte, fark ettiler: Birbirlerinin varlığı, kendi içlerinde eksik olan parçayı tamamlıyordu. O an, gözlerini kapattılar; çünkü görmek değil, hissetmek gerekiyordu. Her nefes alışlarında birbirlerini buldular; Her rüzgar esişinde, her yıldız parlayışında, her mor akasya çiçeğinde… Birbirlerini sadece bedenleriyle değil, ruhlarıyla sevdiler. Şiir, onların birbirine fısıldadığı sessiz sözlerdi; Kalplerin en derin, en ölmez sesini dinlemek için yazılmıştı. Ve dünya dönmeye devam ederken, onlar kendi zamanlarında, kendi sonsuzluklarında bir araya geldiler. Usulca, sessizce, ama hep…
Çok teşekkür ediyorum.Sağlıklı huzurla dolu nice günler diliyorum.Saygılar sevgiler
Çok teşekkür ediyorum hocam.Sağlıklı huzurlu günler sizinle olsun.Sevgi ve saygılar
TÜM YORUMLAR (2)