Din İman Ahlak Şiiri - Zeki Günay

Dünyamız ölüyor, düzen bitmiş,
Kahpeler merti kuyuya itmiş.
Kadın namusunu peşkeş çekmiş,
Din, iman, ahlak, terkedip gitmiş.

Kalpler çürük, elbiseler yırtık,
İnsanda takat, kalmadı artık.
Vicdan merhamet, çöplükte atık,
Din, iman, ahlak, terkedip gitmiş.

İnsan yarı çıplak, akıllar yasta,
Bir komşu sağken, bir komşu hasta.
İnsanlar sahtekarlıkta usta,
Din, iman, ahlak, terkedip gitmiş.

İnsan aşkı arar, cadde sokak,
Tecavüz kadına, vurur tokat.
İnsanda kalp ölü insan sakat,
Din, iman, ahlak, terkedip gitmiş.

İnsanlar çamur, insan balçık,
Mertler azalmış, her gelen kancık.
Kapılar açık, elde maymuncuk,
Din, iman, ahlak, terkedip gitmiş.

Ar namus haya, dudaklar boya,
Ne farkeder ha aslı ha oya.
Son kez bak dünyaya doya doya,
Din, iman, ahlak, terkedip gitmiş.

Aşk kalpte idi, şimdi dudakta,
Zamane kul, Allahtan uzakta,
Gelecek nesil, ayak tuzakta,
Din, iman, ahlak, terkedip gitmiş.

İnsanlar özgürlüğe alışık,
Şeytanla insan neden barışık.
Ey islamiyet, düzen karışık,
Din, iman, ahlak, terkedip gitmiş.

Bak insan dönde, kendine bir bak,
Yak tüm kalpleri, ey yaratan hakk.
Korkunç kıyamet, yakın muhakkak,
Din, iman, ahlak, terkedip gitmiş.

Gez Kul Zeki, cafe, sokak, cadde,
İnsan bağımlı, bedende madde.
Ey kul bir kere kalpten Allah de?
Din, iman, ahlak, terkedip gitmiş.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY