Dilrüba Hanım 2 Şiiri - Selamı Edemen

Bir eski bir yeni zamandı
Kuşların elektrik direklerine portakal kabuklarını taşıdığı bir dönemdi
Çerçilerin kapı kapı dolaşmasından sonraki sadelikti
Sarı tarakların acı vaktiydi kilitli olmayan kapıların ardından
Sana karanlığın su ve sabunla birleşemediği yerden yazıyorum
Dilrüba Hanım
O rutubetli uzamda mütemadiyen devam eden bir karanlık geçiyor gözlerimin önünden
Bir yaz gördüm içinde kavruk inançlı insanlar geçen
Bir kış gördüm ellerimin üşümediği
Bir güz sonu gördüm hüznümü yıkayıp alın çizgilerine serdiğim
Ve bir ev gördüm dağ kekiği kokulu
Dilrüba Hanım dedem duvara asılı ayetleri incitmeden okurdu
Dilinde koca bir mana
Gözlerinde kutsal toprakların özlemi
Bakışlarını bahar havasının kuş kokan nefesine
asardı
Toprak kokan ellerimle dokunabileyim diye
Ama nicedir evlerin savaş alanına açıldığı kentlerden yazıyorum sana
Yorgun bir ölünün gözleriyle bakıyorum
Kapımda ölüm ve giz
Bugün bu sabah çok kifayetsiz
Ve seninle milyon kere yürüdüğüm o patika çok sessiz
Kalk gidelim
Yoksa bu bitmeyen karanlık
Bu bitmeyecek olan zifiri karanlık
Beni ruhumun en zayıf yerinden yakalayacak
Dilrüba hanım
Ekseriyetle devam eden bir gecede kendimi karantinaya alıyorum
Bil istedim benden geriye bir sadelik kalmayacak
Şerh düştüğüm bütün şeylerin bir karanlık ömrü kaldı
Bil istedim annemin mutfağında çok görkemli karınca kümbetleri gördüm
Günün aydınlığından daha güzel olmayan kümbetler
Karınca katarları, bereket abideleri
Şimdi bu sana bir anlam çağrıştırıyor mu Dilrüba Hanım?