Diloy Diloy Sevgilim Şiiri - Seyfi Karaca

Durdur Taksisini
Binde sür…
Cemresine düselim bu yilki Baharin binde sür..
Dügüncicekleri nemli cayirlarda
sermisse Culunu,-kilimini,
Cariye tutalim Rüzgari,
Günesin kavurdugu yüzümüzü serinletsin…
Ucurum bosluklarina genisleyip uzaklasan sehirler
Öylesi haykiran cigliklara aliskindir..
Cesidi kendinin olsun cerlerden ve cöplerden hesabiyla
Nefesi kirli düdüklerini kornacilari calsin,
Birbirlerini ürküten kamcillariyla kirbaclayarak
Merakli istahlarini kovalamaya olaganüstü kizgin
Bütünün yarisi turfandaysa
Diger yarisi kökten kütükten zavalli ;
Gel biz kendimizi hatirliyalim
Derin seylerden,icten gönülden ve duran dönen dolaptan ,
sevip sevilmenin kendi bildigini okuyalim birbirimize
Sevgiliysek burasidir diyebilelim
Burasidir insanca yasanacaksa dünya bilip inanmaya
Gidiverince biz, albümlerde ve madalyonlarda bulunmayana
An`lara saniyelere dagitilabilen hisse payiyla
Mutluluga kabulün cirpinan cigliklari bize kalsin
Konusmadikca tedavülden kalkan halleri dilleriyle
Komsulasmadikca kiyamete maruz yabanilesmeyi yuvalanip yerlesen,
Yeryüzünün cöllestigi suskunluga gömülen kalabaliklari
Ve cöl ganimetine umarsiz ihtiyatsiz topyekün feda,
Haydut haramilerin talanina degerler mülkünü terkederek
Ve insanca yasamadikca can verirken ormanlar daglar
Insanca yasamadikca ölümün binasini dikiyorsa köyler kentler kasabalar
Sormuyorsa herkes kendi bilmeli kendini
Nerde yasar…? Nasil yasar ? Kalir mi ölür mü…?
Kendinden sonraya kim kime köpürüp kusarak
Kuru gürültüler bagirip cagiran konservatuarin catal yolundan..
Binde gel hele sen..
Kanatlarina seni yükle binde gel..!
Hele de bil ki,
Ikinci turu yok bu dörtnalin,
Ucaklardan sana fazla geleni siyrilip atilacagin
Bu tamirhane türbülansinda aska yikanip calkalaniyorsan
Ve kugu gölü nazlisiysa simdki saat sanat ve vakit ,
Arzun gönlün tüm güzelligiyle sana benzeyen sonbaharla
Unutma, beni uykudaysam bile uyandiracaksin
Diloy diloy sevgilim

Ekim / 23