Artık nefes alamıyordum. Yaşadığım dünya ve getirdiği gerçeklerin elle tutulur bir yanı olmadığını gördükçe; kendi içsel dünyamın içine sürüklenişimi izliyordum. Nasıl bir gerçeğe dönmeliydim yönümü ve kurtuluş hangi mevsimlerin yasını tutuyordu. Böylesine boğulmuşluk hissi, kendimi tanımadığım yabancı kelimelerle süslü yazdıklarımın içine yuvarlandıkça; kurgusal düşlerimin hiç adil olmayan gerçeğe dönüşlerini görüyordum.
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta