İçimizde büyüttüğümüz, hayata geçmesine imkân sunulmayan olanaksızlarımızdı yâda belki diye geçiştirip sonrası gelen keşkeler... Biz ne zaman keşke olmuştuk, en son keşke dediğim zaman senin gittiğin benim kaldığım zamandı. Senden sonrası keşke demeyeceğim diye kendime sözler vermiştim. Şimdi en büyük keşke olarak içimde çöreklenip kalmış olmanın sancılarıyla boğuşuyorum. Yaşıyorum neden böyle olduğunu kendime izah etmekte zorlanıp, yaşıyorum adına yaşamak denilirse... Keşke olarak kaldın ve cevabı sende saklı...
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta