Dilharabat Şiiri - Seyfi Karaca

Zeytinliklerde yukarı koyulaştıkça serinliğin urbasını giyen kasım
Ve Bahçelerin koruluklara her gün tertemiz yüzleriyle gülümseyerek
Masa üstünde yorgunları kalmış geceden bir yudum huzur bir tutam narenciye ve bir avuç tabiat
Göçü yüklenmiş dağın zirvesindeki bulutlara çarpa çırpına bulutlar kuşlar
Katar katar cümle cihan nitekim
İhtiyarına darın düşen yapraklar gibi her şeyin birbirinden ilişkisi kopmuş
Merakı sönmüş
Mecali tükenmiş
Selamı kesilmiş
İlgisi azalmış
İlişkisi inim inim menfaat ve gösteriş cinnetine yozlaşmış, çırası sönmüş. hayatı kaymış
Meramı muhabbetinden bitkin bezgin yıkıla döküle sonbahar sergisi ahastelerine
Dilharabatta hangi insan
Adıyla anıldığı lafının üstüne..?
Kaldımı ki çıka gele
Kaldımı ki çıka gele
Kaldık mı ki yedi iklim dört mevsim aşk ile devran düzen insan?
Burası kasımın filan ötesi
Sobe…!

Kasım/24