Diktatörlerin Sonu Şiiri - Adnan Durmaz

bir titreme alıyor yatağının içinde
uyur uyanık
karısı Eva’yla birlikte intihar eden Hitler’in yüzü
hep aynı sözleri tekrarlıyor durmadan
“Cesedimi Rusların eline asla vermemelisiniz, beni Moskova’da heykel yaparlar”
Metresi Clara’yla sırtında bir Alman üniforması
kaçarken yakalanan Mussoloni
Milano’da asılmış ayaklarından
sallanıyor linç olmuş bedeniyle sarkaç gibi
tik tak tik tak tik tak
saat ne zaman susacak…
Elena Çavuşesku bağırıyor bir yandan
“Ben sizin annenizim”
yalvarıyor Kaddafi
“Ben sizin babanızım, evlatlarım; beni öldürmeyin, haramdır”
aynı kâbusu görüyor sabaha kadar
aynı sözleri tekrarlayan eli kanlı katiller
sürekli geçiyor gözlerinin önünden

ve gülüyor yıkılmış heykeller
gülüyor gözleri kör edilmiş kalabalık
görmesinler diye ülkede olup biteni
gülüyor sokağın kenarında yeşeren ağaç
ağacın dalında tünemiş kuş
açlık gülüyor kahkahalarla
ve sokaklara dökülmüş işsizlik
akan kan gülüyor
ve yerde yatan ceset
alay edercesine
katıla katıla

bütün diktatörler kâbuslar görür kibrinin deliklerinden
gururunun yırtıklarından içeri aydınlık boşaldıkça
güneşte iskelete dönüşen vampirler gibi
kâbuslardan uyandıkça saldırır sağa sola
vurur kırar kapısının iti kadar değer vermediği halklara
bütün canilerin mezarlarını kırdığı kitleler kazdı
ben bir şey demedim
tarih hep bunu yazdı…

ADNAN DURMAZ